Φως και σκιά σε παιδική ηλικία*

Η παιδική ηλικία είναι η ποίηση της ζωής
Η ποίηση είναι η παιδική ηλικία του κόσμου

του Bοris A. Nονak (Σλοβενία)



Οι μεγάλοι ακούνε τις λέξεις αλλά δεν τις προσέχουν.

Οι μεγάλοι διαβάζουν τις λέξεις αλλά δεν τις νιώθουν.

Οι μεγάλοι αρθρώνουν τις λέξεις αλλά δεν τις γεύονται.

Οι μεγάλοι γράφουν τις λέξεις αλλά δεν τις οσμίζονται.

Οι μεγάλοι, όταν μιλούν, δε δίνουν καμιά σημασία στις λέξεις,

κι έτσι οι λέξεις πνίγονται στη θλίψη και στη μοναξιά.

Οι μεγάλοι χρησιμοποιούνε τις λέξεις αλλά δεν τις αγαπούν.

Κι έτσι οι λέξεις μαραζώνουν και φθείρονται.



'Ομως με τα παιδιά είν' αλλιώς.

Τα παιδιά παίζουνε με τις λέξεις.

Το παιχνίδι δυναμώνει τις μαραζωμένες λέξεις.

Το παιχνίδι διώχνει από τις φθαρμένες λέξεις τη σκουριά

και τους ξαναδίνει τη λάμψη τους τη νεανική.

Το παιχνίδι φέρνει στη ζωή νέες, πρωτάκουστες λέξεις,

όλο φρεσκάδα και ομορφιά.



Τα παιδιά τις ακούνε τις λέξεις.

Οι λέξεις είναι η μουσική της ανθρώπινης φωνής.

Τα παιδιά τις νιώθουν τις λέξεις.

Είναι απαλές; σκληρές; στρογγυλές; αιχμηρές;

Τα παιδιά τις γεύονται τις λέξεις.

Είναι γλυκές; αλμυρές; ξινές;πικρές;

Τα παιδιά τις μυρίζουν τις λέξεις.

Οι λέξεις είναι η γύρη στ' άνθη των πραγμάτων.

Τα παιδιά τις αγαπούν τις λέξεις.

Γι' αυτό και οι λέξεις αγαπούν τα παιδιά.

Οι μεγάλοι κοιτάζουν τα χρώματα.

μα δεν τα βλέπουν.

Οι μεγάλοι ξέρουν τα σχήματα,

μα δεν καταλαβαίνουν τη λαλιά τους.

Οι μεγάλοι ζουν στο φως κι από το φως ,

μα δεν το προσέχουν καθόλου.

Οι μεγάλοι ρίχνουν μακριές σκιές,

μα δεν παίζουν μαζί τους.

Οι μεγάλοι πιάνουν χώρο πολύ (στ' αλήθεια πάρα πολύ),

μα ποτέ, ούτε για μια φορά. δε θαυμάζουν την απλοχωριά.

Οι μεγάλοι βλέπουν τον κόσμο με τα μάτια κλειστά.

Γι' αυτό και ο χώρος στενεύει, οι σκιές πεθαίνουν,

το φως σκοτεινιάζει, τα χρώματα ξεθωριάζουν,

και τα σχήματα μένουν σιωπηλά.



Με τα παιδιά είν' αλλιώς.

Τα παιδιά κοιτάζουν τον κόσμο με μάτια ορθάνοιχτα

και θαυμάζουν τα πάντα.

Τα παιδιά παίζουν με τα χρώματα και τα σχήματα.

Το παιχνίδι διώχνει τη σκόνη από τα ξεθωριασμένα χρώματα

και τα ξανακάνει φωτεινά, όπως όταν πρωτόγιναν.

Το παιχνίδι φέρνει στη ζωή νέα σχήματα,

πρωτόφαντα και πρωτάκουστα, όλο φρεσκάδα και ομορφιά.



Τα παιδιά τα βλέπουν τα χρώματα.

Τα χρώματα είναι το φως σε παιδική ηλικία.

Τα παιδιά την καταλαβαίνουν τη λαλιά των σχημάτων.

Είναι ομαλά; μυτερά; ζωηρά; λυπητερά;

Τα παιδιά νιώθουν, τα παιδιά ανασαίνουν,

τα παιδιά βλέπουν το αόρατο φως.

Το φως είναι η μάνα του κόσμου.

Σκιές ρίχνουν βέβαια και τα παιδιά, όμως παίζουν μαζί τους.

Οι σκιές είναι τυφλές, γι' αυτό και το φως τις παίρνει απ' το χέρι -

όπως και τα παιδιά.

Τα παιδιά θαυμάζουν το χώρο και την απεραντοσύνη του.

Τα παιδιά αγαπούν πολύ τις ζωγραφιές.

Γι' αυτό κι οι ζωγραφιές αγαπούν πολύ τα παιδιά.



III

Κάθε ποιητής είναι ένα μεγάλο παιδί.

Και κάθε παιδί ένας μικρός ποιητής.

Κάθε ζωγράφος είναι ένα μεγάλο παιδί

Και κάθε παιδί ένας μικρός ζωγράφος.

…………………………………………….

(Μετάφραση: Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου)

(*) Από το μήνυμα της Διεθνούς Οργάνωσης Βιβλίων για τη Νεότητα (

www.ibby.org) για την Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου –2.4.1997. Δημοσιεύτηκε στο «Δελτίο 1997» του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου.