Μνήμη Γιώργη Κρόκου (1916 - 19.9.1997)

Γιώργης Κρόκος

Στις 19.9.1997, αποχαιρετήσαμε οριστικά τον ποιητή, το δάσκαλο και μουσικό που λάμπρυνε με την ευγενική του παρουσία και το πολύτιμο έργο του τα Γράμματα της πατρίδας μας και πλούτισε ανεπανάληπτα την παιδική μας λογοτεχνία. Βιογραφικά του στοιχεία μπορεί εύκολα να βρει κανείς, ο ίδιος όμως προτιμούσε να δημοσιεύει στα βιβλία του αυτό το «αυτοβιογραφικό σημείωμα»:

Γεννήθηκα στη Χίο.

Η πρώτη μου ανάσα ήτανε μαστίχα.

Όταν πρωτάνοιξα τα βλέφαρα,

Είδα λουλούδια.

Ακόμη πιστεύω πως ήτανε μάτια,

που με μάθαιναν πώς να χαμογελώ.

Στην αγκαλιά της μάνας μου έμαθα χορό.

Αργότερα τον τελειοποίησα στο κύμα.

Είδα τα δέντρα και στάθηκα ολόρθος.

Είδα τα ρυάκια κι έμαθα να τρέχω.

Άκουσα τα κελαηδοπούλια και τραγούδησα.

Είδα το νυχτερινό ουρανό περβόλι

με τ’ αστέρια μανταρίνια στα κλαδιά τους.

Ύψωσα το χέρι να τα πιάσω

κι όλα χαμήλωσαν ίσως να τα φτάσω.

Για γειτονιά είχα ανοιγμένες αγκάλες.

Η μάνα μου ήταν αδερφή του ήλιου.

Ο Πατέρας μου πουλούσε την ομορφιά πραμάτεια.

Με τη Μικρασιατική καταστροφή

Άρχισα να μπερδεύω τους αγίους των εκκλησιών

με τους πρόσφυγες.

Καταστραφήκαμε
κι αντίς να χαθώ, γίνηκα πολίτης όλου του κόσμου.

Για να μη μου κολαστεί ο παιδικός παράδεισος, τον φυλάω μες στην

καρδιά μου.

Αυτός με βοηθά

Και μοιράζω την ψυχή μου τραγούδι

από χείλη σε χείλη.

Τραγουδάτε με.

Περισσεύω για όλους.



Στη γιορτή του Κύκλου του Ελλ. Παιδικού Βιβλίου
 για την Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου 2.4.1989.
Από αριστερά: Κ.Π. Δεμερτζής, Ξένη Κερασιώτη, Γιώργης Κρόκος,
 Λότη Πέτροβιτς, Ρένα Καρθαίου, Αλεξάνδρα Πλακωτάρη. 

Με αγάπη

Γιώργης Κρόκος

Πέρασαν τόσα χρόνια από το θάνατό του, όμως οι φίλοι και οι συνάδελφοι που τον αγάπησαν, τον θαύμασαν και διδάχτηκαν από τη σοφία και την τέχνη του, νιώθουν πως ο Γιώργης Κρόκος δεν έπαψε να είναι κοντά τους. Ζει, υπάρχει με το έργο του, όπως κι ο ίδιος το είχε πει με κάποιους από τους στίχους του:

Υπάρχω στην  ποίηση.

΄Οταν εκείνη πεθαίνει,

φτάνουν τα συντέλεια του κόσμου...

΄Οσοι ζουν χίλια χρόνια στην κάθε στιγμή τους,

θα με νιώσουν πως σπέρνω στιγμές

να θερίζουν αιώνες

και θα λένε πως είμαι προζύμι της χαράς τους.

Αγαπώ τις αγάπες.

Τους ανήκω

και υπάρχω.

(βλ. επίσης: http://kallimasia.blogspot.gr/p/blog-page_17.html)