Υπάρχουν πρόσωπα που ο θάνατος διόλου, θαρρείς, δεν τα αφορά. Σ’ αυτά ανήκε η Τατιάνα Σταύρου, με την πενηντάχρονη ζωηρή παρουσία της στα Ελληνικά Γράμματα. Και το αποδείκνυε με την ολοζώντανη, θαρραλέα, ενεργή συμμετοχή της στη ζωή. Ο θάνατος έπαιρνε πάντοτε άλλους – συγγενείς, φίλους, συνεργάτες, συναδέλφους μικρότερους ή μεγαλύτερους... Εκείνη, ενενήντα τόσα χρόνια, δεν τολμούσε να την αγγίξει. Κι όταν τόλμησε τελικά, το Σεπτέμβρη του 1990, πάλι όσοι τη γνώριζαν είχαν την αίσθηση πως είναι αδύνατο να μην υπάρχει η Τατιάνα Σταύρου· ασύλληπτο να μην μπορεί κανείς να τη βρει στο πνιγμένο με βιβλία μικρό της διαμέρισμα, στην οδό ΄Εβρου 4· ή να μην τη δει το Δεκέμβρη στον «Παρνασσό» να απονέμει λογοτεχνικά βραβεία σε έργα για παιδιά και νέους.
 |
| Αίθουσα «Παρνασσός», απονομή βραβείων Γυν. Λογοτεχνικής Συντροφιάς, Δεκέμβρης 1979. |
Πιο έντονα το ένιωσαν αυτό το «ασύλληπτο» όσοι πάσχιζαν και πασχίζουν για την παιδική λογοτεχνία με μιαν αγάπη κι ένα πάθος που εκείνη πρώτη ξεσήκωσε, από το 1958, και συνέχισε να εμπνέει με τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά. Για όλους εκείνους, η Τατιάνα Σταύρου μένει πάντα ζωντανή. «Το καλοκαίρι πέρασε» το 1990 παίρνοντας μαζί του το σεβαστό πρόσωπό της· όμως η άνοιξη έρχεται και ξανάρχεται ασταμάτητα για την Ελληνική Παιδική Λογοτεχνία. Γιατί τα θεμέλια που της έστησε με τη θαρρετή της στάση, τη σθεναρή υποστήριξή της και τον μόχθο της τον προσωπικό, κανένας θάνατος δεν τ’ απειλεί.
(από κείμενό μου που δημοσιεύτηκε τον Νοέμβρη του 1990, στο περιοδικό ΕΥΘΥΝΗ, τεύχος 227, στην ενότητα «Χαράγματα για την Τατιάνα Σταύρου», σελ. 553-555).
Εκτενές βιογραφικό της Τατιάνας Σταύρου υπάρχει στο αρχείο
(από κείμενό μου που δημοσιεύτηκε τον Νοέμβρη του 1990, στο περιοδικό ΕΥΘΥΝΗ, τεύχος 227, στην ενότητα «Χαράγματα για την Τατιάνα Σταύρου», σελ. 553-555).
Εκτενές βιογραφικό της Τατιάνας Σταύρου υπάρχει στο αρχείο
