Η μάνα μου, τα είκοσι τελευταία
χρόνια της ζωής της, έμενε στην ίδια πολυκατοικία μ’ εμάς – τον άντρα μου και
τα παιδιά μου – έναν όροφο παρακάτω. Συχνά της έλεγα πως μοιάζει με τον ήλιο: Η
ανατολή της το πρωί, όταν ανέβαινε στο σπίτι μας να μας λιάσει, να μας θερμάνει
με την αγάπη της, να βοηθήσει εμάς τους «υπεραπασχολημένους». Η δύση της το
σούρουπο, όταν κατέβαινε αποκαμωμένη στο δικό της το σπίτι να ξαπλώσει, να
ξεκουραστεί.
΄Εφυγε στα 87 της αφήνοντάς μου ένα
τεράστιο χρέος προσφοράς. Κι αυτό προσπαθώ να ξεπληρώσω με τον ίδιο τρόπο. Να
«λιάζω» όσο μπορώ παιδιά κι εγγόνι.
Χωρίς αυτόν τον ήλιο, ίσως να μην είχα
γράψει τόσα βιβλία. Γιατί αυτός ο ήλιος ήταν που μου χάριζε χρόνο από τη ζωή
του για να έχω κέφι και καιρό να γράφω.
 |
| Ματίνα (Σταματίνα) Πέτροβιτς, το γένος Χρήστου Ράμμου |
Η φωτογραφία της είναι του 1994 – ένα
χρόνο πριν πεθάνει. ΄Εκδηλη η χαρμολύπη: Η δεξιά πλευρά του προσώπου της
χαρούμενη που πρόφτασε και είδε, συνολικά, έξι εγγόνια.
Η αριστερή πλευρά του προσώπου της λυπημένη
που πέρασαν τόσο, μα τόσο γρήγορα 60 χρόνια από τους αρραβώνες της, τη μέρα που
τραβήχτηκε η δεύτερη φωτογραφία.
 |
| Ματίνα και Νατάλης Πέτροβιτς |
