Σύντομη
αναφορά
σε
μια σπουδαία προσωπικότητα
Θέλω να γράψω
λίγα λόγια για μια «κεραυνοβόλα» φιλία. Τη φιλία μου με το Βασίλη
Αναγνωστόπουλο, Ομότιμο Καθηγητή του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας από το 2008.
Η κεραυνοβόλα φιλία μας γεννήθηκε το
φθινόπωρο του 1978. Τόπος της γέννησής της, το μουσείο Φυσικής Ιστορίας στην
Κηφισιά. ΄Ηταν μια σύναξη όπου η μακαριστή Αλεξάνδρα Πλακωτάρη κι εγώ μιλήσαμε
για τις εντυπώσεις μας από το συνέδριο της Διεθνούς Οργάνωσης Βιβλίων για τη
Νεότητα στη Γερμανία. ΄Οταν τελείωσαν οι ομιλίες, καθίσαμε και τα είπαμε από
κοντά με το Βασίλη για πρώτη φορά – ως τότε μόνον ακουστά τον είχα από τη
δουλειά του γύρω από την παιδική λογοτεχνία στη Σχολή Νηπιαγωγών Καρδίτσας, και
τις μελέτες που είχε εκπονήσει με τις σπουδάστριες της Σχολής για την Πηνελόπη
Δέλτα και την Αντιγόνη Μεταξά. Κουβεντιάσαμε σαν να γνωριζόμασταν χρόνια. Οι
απόψεις μας συνέπιπταν απόλυτα, η φλόγα και η αγάπη μας για τα παιδικά βιβλία
επίσης. Δε χρειάστηκε άλλος χρόνος. Η φιλία που μας έδεσε ήταν πραγματικά
κεραυνοβόλα. Και παραμένει από τότε στενή, αδιατάρακτη και καρπερή για 42 ολόκληρα χρόνια.
Τη λέω καρπερή, γιατί πέρα από την ψυχική
ευφορία που προκαλεί μια μακρόχρονη αληθινή φιλία, έφερε ορατά αποτελέσματα και
ως αγαστή συνεργασία σε σχέση με το έργο και την ανάπτυξη του Κύκλου του
Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου, την πορεία του περιοδικού ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ, αλλά και
γενικά την εξέλιξη της παιδικής μας λογοτεχνίας, δραστηριότητες που χρειάστηκαν
σκληρό αγώνα, χρόνια και χρόνια εθελοντικής δουλειάς, κοινή πορεία και αντοχή
στις δυσκολίες και τις κάθε είδους αντιξοότητες. Αδιατάρακτη έπειτα, γιατί ποτέ
πικρή κουβέντα δεν την ψύχρανε, έστω και παροδικά. Στενή τέλος, γιατί τι άλλο
είναι μια φιλία, όταν δένει ψυχές αδερφές, χαρακτήρες που ταιριάζουν παρ’ όλες
τις διαφορές τους, πρόσωπα που εμφορούνται από τα ίδια ιδανικά κι έχουν τα ίδια
όνειρα, τις ίδιες προσδοκίες για τα παιδιά και τα διαβάσματά τους, το μέλλον
τους και το μέλλον του τόπου, για την πατρίδα και για τον πολιτισμό της;
Στα απόκρυφα Ευαγγέλια είναι γραμμένο πως ένας πιστός φίλος είναι
ένα δυνατό οχυρό, και όποιος μια φορά απόκτησε τέτοιο φίλο, βρήκε έναν αληθινό
θησαυρό.
Αληθινός θησαυρός είναι
ο Βασίλης Αναγνωστόπουλος όχι μονάχα σαν οχυρό φιλίας, βέβαια, αλλά και σαν
ακάματος εργάτης του πνεύματος, σαν Δάσκαλος με δέλτα κεφαλαίο, σαν
πανεπιστημιακός που στήριξε με το κύρος του την παιδική μας λογοτεχνία, σαν
λάτρης της φανατικός, σαν μελετητής κι ερευνητής που τη στέριωσε, σαν
ακαταπόνητος συγγραφέας ενενήντα και πλέον πονημάτων και πολύτιμων βιβλίων που
προήγαγαν την παιδαγωγική επιστήμη, τη λαογραφία, τη λογοτεχνία και την
κριτική. Κι ακόμα, σαν πολίτης, σαν οικογενειάρχης, στοργικός πατέρας – τώρα
και τρυφερός παππούς! – σαν άτομο τέλος με ήθος, με συγκρότηση, με συνέπεια,
στοιχεία που τα συνοδεύει μια σπάνια σεμνότητα, μια εμφανής γλυκύτητα, ένα
χαμόγελο σχεδόν παιδικό και μια ηρεμία μεταδοτική, ένα ευεργετικό «μικρόβιο
ευεξίας».
Για όλ’ αυτά τον
καμαρώνω και τον ευχαριστώ από καρδιάς. Πιστεύω ακράδαντα πως αληθινά πλούσιοι
είναι οι άνθρωποι που έχουν φίλους του είδους, του ήθους και της δικής του
ποιότητας. Θεωρώ λοιπόν τον εαυτό μου πλουσιότατο και τον ευγνωμονώ που με τιμά
με τη φιλία του. Του εύχομαι υγεία και μακροημέρευση, για να συνεχίσει το
δημιουργικό του έργο, να καμαρώνει την κόρη του και την εγγονή του, και να
χαρεί δισέγγονα μαζί με τη γλυκιά του σύντροφο, την επίσης καλή φίλη και
πραγματική κυρία, την αγαπητή Σεβήρα. Είθε να εξακολουθήσει για πολλά πολλά
χρόνια ακόμα να λαμπρύνει τον τόπο μας, να ευφραίνει τις καρδιές των φίλων του
και να ομορφαίνει τη ζωή μας.
