Στον ίσκιο του παραμυθόδεντρου (*)
της Λότης
Πέτροβιτς Ανδρουτσοπούλου, εκδόσεις Πατάκη, 2014.
…Αν ήμουν
δέντρο θα ήθελα να είχα γίνει δέντρο παράξενο. Ένα δέντρο παραμυθάς…
Διαβάζω στον
αυτοβιογραφικό πρόλογο της Λότης Πέτροβιτς Ανδρουτσοπούλου και συλλογίζομαι
πόσο πλούσια σε φυλλώματα και ρίζες είναι η πορεία της, τόσο στην παιδική όσο
και στην εφηβική λογοτεχνία. Τούτη τη φορά ρίχνει τον βαρύτιμο «ίσκιο» της σε
μια συλλογή παραμυθιών, τα οποία ήδη έχουν επιβεβαιώσει -σε παλαιότερες
εκδόσεις- τις δεξιότητες που την έχουν καθιερώσει, υπογράφοντας ένα διαχρονικό
λογοτεχνικό έργο με τον τίτλο: «Στον ίσκιο του παραμυθόδεντρου» από τις εκδόσεις
Πατάκη.
… Ο Ζαβολίνος, με το βραχιόλι το
χρυσό στο χέρι, αναλογίστηκε τι ωραία που θα ήταν κι η καδένα η χρυσή! Και τι
καλά θα ήταν αν την έπαιρνε και αυτή… (απόσπασμα από το παραμύθι «Οι ζαβολιές του Ζαβολίνου»)
Αειθαλής και καρποφόρα, η γραφή της Λότης
Πέτροβιτς Ανδρουτσοπούλου, ξεδιπλώνει γενναιόδωρα, στο βιβλίο της, ένα
τοπίο δώδεκα μύθων, όπου το φανταστικό απορρέει από το πραγματικό με σκοπό να
το ερμηνεύσει. Έτσι όπως γνωρίζουν και κάνουν μόνον οι καλοί και άξιοι
παραμυθάδες. Γιατί ποιος στη ζωή, μικρός ή μεγάλος, δε συνάντησε χαρακτήρες
δόλιους και κακότροπους, που επιχειρούν άκοπα και σε βάρος άλλων να ωφεληθούν,
όπως συμβαίνει στις «Ζαβολιές του Ζαβολίνου» στις «Πονηριές της πονήρως» και
στον «Καπετάνιο και τ’ αυγά». Ποιος δεν καθυστέρησε, έστω και λίγο, μέχρι να
βρει το δρόμο του, όπως «Το δίκροκο αυγό», από λάθος υποδείξεις ή παρερμηνείες.
… -Τώρα δε μένει παρά να χωρίσουμε,, της είπε
με βαριά καρδιά. Κι όπως ήτανε συμφωνημένο, πρέπει να φύγεις από το παλάτι μ’
άδεια χέρια, όπως ήρθες…(απόσπασμα από το παραμύθι «Ο Άρχοντας και η Αυγή»
Σε ποιον δεν έχει τύχει μια
κοντόφθαλμη κι εγωιστική αγάπη σαν του Άρχοντα και ποιος δε λαχτάρησε να
ανταμώσει μια ευφυή και δίχως όρια αγάπη σαν της Αυγής, όπως στο παραμύθι
«Ο Άρχοντας και η Αυγή». Πόσοι δεν έχουμε αισθανθεί οργή υποθέτοντας ότι
γνωρίζουμε την αλήθεια για τον άλλον, όπως ο κεντρικός ήρωας στις «Περιπέτειες
του Μιχάλη». Κι αν κάποιος δε βρήκε ακόμα ένα φίλο να του διώξει τους φόβους σε
μια κρίσιμη στιγμή, σίγουρα μπορεί να ελπίζει διαβάζοντας «Το χελιδόνι και την
πεταλούδα». Κι όλες αυτές οι τόσο γνώριμες σε όλους μας συμπεριφορές καθώς και
οι αδύναμοι χαρακτήρες, βρίσκουν την έξοδο και μια καλή ευκαιρία επανεκτίμησης
καταστάσεων και συναισθημάτων, μέσα από την αφηγηματική τεχνική της Λότης
Πέτροβιτς Ανδρουτσοπούλου.
Στον ίσκιο του παραμυθόδεντρου υπάρχει
μια αγκαλιά για τα παιδιά γεμάτη από το άρωμα και τη μαγεία της κλασσικής
λογοτεχνίας. Η συγγραφέας προτρέπει τους μεγάλους να θυμηθούν και
τους μικρούς να ανακαλύψουν τις σοφές αλήθειες των παραμυθιών, σαν «τα χρόνια
τα παλιά, τα παραμυθένια, που όλα πότε πότε ήταν δυνατά».
Σημ.: Δημοσιεύτηκε στο http://fractalart.gr/
(*) http://www.loty.gr/paramith_analyt_36.htm