«Η φαντασία στην εξουσία» έγραφαν
οι νέοι στους τοίχους του Παρισιού, το Μάη του 1968. Και προφανώς εννοούσαν την
καλλιεργημένη, δημιουργική φαντασία, τη ζυμωμένη με ήθος. Αυτή ασφαλώς εννοούσε
και ο Αλβέρτος Αϊνστάιν, όταν έλεγε: «Η
φαντασία είναι πιο σημαντική από τη γνώση. Η γνώση είναι περιορισμένη. Η
φαντασία μπορεί να συλλάβει και να περιλάβει όλον τον κόσμο». Μια τέτοια
φαντασία, που πρωτίστως οδηγεί στην αυτογνωσία, στην έξοδο από τον «εαυτό» και
στην αποδοχή του «άλλου», είναι επόμενο να στρέφεται στον οραματισμό ενός όντως
καλύτερου και δικαιότερου κόσμου και να μάχεται για την πραγμάτωση αυτού του
σκοπού. Αυτό το είδος της υγιούς φαντασίας - γνωστό αλλά δε βλάφτει να το
ξαναπούμε – περισσότερο από κάθε άλλο μέσο την καλλιεργούν τα πραγματικά
λογοτεχνικά βιβλία, ιδίως τα βιβλία για παιδιά και νέους. Που θα πρέπει,
νομίζω, κάποτε να πάψουμε να τα λέμε «εξωσχολικά» και – όπως γίνεται στις περισσότερες
ευρωπαϊκές χώρες - να τα βάλουμε «μέσα» στο σχολείο, στη θέση και για τη χρήση
που τους πρέπει.
