Το ύφασμά
του δε φαίνεται ακριβό. ΄Ενα μάλλινο φόρεμα είναι, το σχέδιό του απλό, μ’ ένα
κέντημα στη λαιμόκοψη να σπάει χαρούμενα το σκούρο του χρώμα. Άλλο στολίδι δεν
έχει κανένα, μόνο το άρωμά του, ένα άρωμα ξεχωριστό που δε σβήνει, δεν
εξατμίζεται.
Ανοίγω την
ντουλάπα και το αγκαλιάζω σφιχτά όταν έρχονται στενοχώριες. Του χαμογελάω και
το χαϊδεύω απαλά, όταν φτάνουν χαρές. Μου κρατάει συντροφιά τις ώρες της
μοναξιάς, με παρηγορεί τις ώρες της θλίψης. Κι είμαι σίγουρη πως κρυφοχαίρεται
όταν όλα πάνε καλά.
Δε φαίνεται
ακριβό. Στολίδια δεν έχει. Κι όμως μου είναι πολύτιμο. Είναι το τελευταίο
φουστάνι της μάνας μου.
