Σε
μια συνέντευξή της προ καιρού (στην κ. Κ.Ι. Ανέστη - Free press “LIFO”) η
ποιήτρια και ακαδημαϊκός Κική Δημουλά επεσήμανε κάτι για την ποίηση και τους
ποιητές, που θα μπορούσε – κατά τη γνώμη μου – να ισχύει επίσης για την παιδική
λογοτεχνία και τους δημιουργούς της. Ας βάλουν οι αναγνώστες όπου «ποίηση» τον
όρο «παιδική λογοτεχνία» και όπου «ποιητής» τον όρο «συγγραφέας παιδικών
βιβλίων» κι ας κρίνουν αν έχω δίκιο. ΄Ελεγε λοιπόν η Δημουλά: Επειδή η ποίηση δεν έχει συγκεκριμένα και
σταθερά χαρακτηριστικά πλαστογραφείται εύκολα, χωρίς να είναι συνειδητός
πλαστογράφος ο ποιητής. Ούτε που το υποπτεύεται. Αυτό που γράφει τον ξεγελάει
ότι είναι ποίηση... Eίναι ένας μεγάλος κίνδυνος αυτός. Ένας άλλος, όχι
ασυνήθιστος, είναι το ευοίωνο ξεκίνημα ενός ποιητή να χάσει καθ’ οδόν τον καλό
άνεμό του. Για χίλιους άγνωστους λόγους, για χίλιους αντίξοους παράγοντες. Ένας
ίσως απ’ αυτούς να είναι ότι πολύ βιαστικά προεξοφλήθηκε ο ταχύς καλπασμός του
προς την ωριμότητα. Κι εδώ είναι που χρειάζεται του ίδιου του ποιητή η μέχρι
βασανισμού αμφιβολία για ό,τι πράττει...»
Μερικά
σοφά λόγια προς όσους γράφουν ή θέλουν να γράψουν ποιήματα για παιδιά βρήκα,
σκαλίζοντας τα χαρτιά μου, στο τεύχος Μαΐου/Ιουνίου 2007 του έγκριτου
περιοδικού για την παιδική λογοτεχνία The Horn Book Magazine,
που εκδίδεται στη Βοστόνη από το 1923. Σημειώνει
εκεί ο J. Patrick
Lewis:
-
Αν θέλεις να γράψεις ποιήματα για παιδιά τα πρώτα πράγματα που πρέπει να
προμηθευτείς είναι δύο: ΄Ενα λεξικό κι ένα καλάθι των αχρήστων – και να τα
χρησιμοποιείς εξίσου και τα δύο.
-
Αν γράφεις για να ‘μορφώσεις’ τον νεαρό αναγνώστη, βρίσκεσαι σε λάθος περιοχή.
-
Πάψε να γκρινιάζεις ότι κανένας δε διαβάζει ποίηση. Απλά γράφε!
Και
συνεχίζει με μια προειδοποίηση προς όλους:
-Αν
λέμε στα παιδιά ότι είναι εύκολο να γράφει κανείς ποιήματα, τα προετοιμάζουμε
για πολύ μεγαλύτερη απογοήτευση απ’ όση ενδέχεται να δοκιμάσουν.
