Φωτογραφείον
«I. Καλλιγέρη» - Αιόλου 75, λέει πίσω η παλιά φωτογραφία. Κι από κάτω, γραμμένο
από τη μάνα μου: Απόκριες 1950, η Ρούλη τριών ετών, ντυμένη ανθοπώλις.
΄Ηταν πολύ της μόδας τότε η στολή της ανθοπώλιδας για τα κοριτσάκια. Όμως το
αγγελάκι μας – ναι, αγγελάκι, τι άλλο μπορεί να ήταν ένα τέτοιο χαρισματικό
παιδάκι, που μας έφερε τόση χαρά εκείνα τα μίζερα χρόνια, με τον εμφύλιο να
κατατρώει τα όνειρα της απελευθέρωσης – το αγγελάκι λοιπόν δεν ήθελε να λένε τη
στολή του έτσι. Ζήτησε μάλιστα να έχει αστέρια στο καλαθάκι, όχι λουλούδια.
Γιατί είχε κιόλας αποφασίσει τι θα γινόταν σα θα μεγάλωνε:
- Αστροπώλης! έλεγε με καμάρι.
- Αρτοπώλης μήπως εννοείς; Φούρναρης; τη
ρωτούσαμε.
- Όχι! Αστροπώλης σάς λέω! Θα πουλάω τ’
άστρα τ’ ουρανού!
- Και πόσο θα τα πουλάς; γελούσαμε.
Το αγγελάκι σήκωνε τους ώμους.
- Χωρίς λεφτά, έλεγε. Θα τα δίνω έτσι, για
να έχει όλος ο κόσμος!
Αν
πρόλαβε να δώσει σε όλους αστέρια όσο ήταν στη γη δεν το ξέρω, τη δική μας τη
ζωή πάντως τη φώτισε σαν αστέρι σαράντα οκτώ χρόνια και κάτι. Τα όσα ζήσαμε
προσπάθησα να τα χωρέσω σ’ ένα βιβλίο, Ένα αγγελάκι στα Εξάρχεια
(*) το είπα. Και πιστεύω πάντα ότι και στον ουρανό που γύρισε, αυτό είναι το
επάγγελμά της. (**)
Αν λοιπόν κάποια νύχτα δεις ένα αστέρι να πέφτει, να ξέρεις ότι μπορεί να
είναι για σένα. ΄Ισως προσπαθεί να σου το στείλει ένα αγγελάκι που ήθελε κάποτε
να γίνει αστροπώλης, για να μοιράζει τ’ άστρα τ’ ουρανού δωρεάν.
