ΔΙΑΒΑΣΜΑΤΑ - Γράφει η Έλενα Αρτζανίδου*

 ( από το http://www.thinkfree.gr/123478-2/ )

Πες ένα βιβλίο: Το φιλί της λύκαινας, Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου, εξώφυλλο: Κατερίνα

Χαδουλού, εκδ.Πατάκη.

Γιατί! Είναι μια ολοκληρωμένη, δυνατή ιστορία πλημμυρισμένη από εικόνες της Μακεδονίας. Από τη γη της που μοσκοβολάει ,από την Ιστορία της που δίνει ταυτότητα στο σήμερα.

Μια ιστορία όπου, ο λύκος και η λύκαινα άλλοτε συμβολικά, άλλοτε αλληγορικά καθορίζουν την πορεία τόσο των ηρώων όσο και των αληθινών ανθρώπων.

   Ο παππούς Πέτρος, ο εγγονός, ο Φραγκής μαζί με την Κάλυ, τη λύκαινα, μπαίνουν στο κέντρο της σκηνής και καλούν κοντά τους τον αναγνώστη να τους ακούσει, μόνο που ο αυτός δεν μένει μόνο θεατής, αντίθετα συμπάσχει με όσα άθελα ή ηθελημένα βίωσαν και οι τρεις και κυρίως με όσα έζησε και συνεχίζει ο παππούς, ο Πέτρος.

   Ο αναγνώστης παράλληλα παρακολουθεί από κοντά όσα συνέβησαν στη νεώτερη ιστορία της χώρας μας, αλλά και σε χώρες όπως η Χιλή, η Αργεντινή, το  Περού και η Πολωνία.

   Μια ιστορία που οι σχέσεις ανάμεσα σε πατέρα και κόρη συνεχίζουν μέχρι τέλους να δοκιμάζονται.

  Μια ιστορία που ευαισθητοποιεί και προτείνει την προστασία του λύκου καθώς το αδικημένο πλάσμα μας κοιτά στα μάτια και ζητά την ανθρώπινη παρέμβασή.

   Μια ιστορία για την ύπαιθρο, στην περίπτωση του βιβλίου η πεδιάδα των Σερρών, που κρατά, όπως και άλλες πεδιάδες, τη λύση αρκεί οι νέοι να θελήσουν να εργαστούν καινοτομώντας.

   Μια ιστορία που η Ιστορία μας είναι το κλειδί για την εξέλιξη μας.

   Μια ιστορία με λέξεις λιτές, διαλόγους πλούσιους, σημερινούς  και ζωντανούς.

   Μια ιστορία που οι εικόνες εναλλάσσονται και τα συναισθήματα  έντονα και ποικίλα.

   Μια ιστορία που ήρθε «για καλό ή κακό» που μόνο σα διαβαστεί, ο αναγνώστης θα φωνάξει το ΌΜΟΡΦΟ που εισέπραξε.

   Το φιλί της λύκαινας, «ένα διαμάντι της λογοτεχνίας» που σκαρφαλώνει ψηλά και κοντά σε άλλα ακριβά λογοτεχνικά πετράδια που ανασαίνουν και θα ανασαίνουν για πάντα.

Οπισθόφυλλο: Ένας µυστηριώδης ασυνήθιστος παππούς περνάει µε τον δωδεκάχρονο εγγονό του ένα καλοκαίρι όλο απρόοπτα. Παρέα τους µια λύκαινα αλληγορική, µια λύκαινα συµβολική, µα και µια λύκαινα µικρή και ολοζώντανη! Τ’ απρόσµενα που τους συµβαίνουν και οι ιστορίες οι αληθινές που αφηγείται ο παππούς πλέκουν µια υπόθεση απροσδόκητη, υφασµένη από οικογενειακές παρεξηγήσεις αλλά και κοινωνικές συγκρούσεις που τις έζησε από κοντά κι ακόµα καθορίζουν τον ταραγµένο κόσµο µας.

Ποιος το έγραψε: Η Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου πολυβραβευμένη και «Κυρία της λογοτεχνίας». Το έργο της πλούσιο και ποικίλο προκαλεί χρόνια το ενδιαφέρον για μελέτη των θεωρητικών, αλλά και των νεώτερων δημιουργών  αν θέλουν να μάθουν και να κερδίσουν.

    Η βιβλιογραφία της Λότης Πέτροβιτς, είναι μια σχολή που αναπνέει και διεκδικεί.

   Η πρωτοπρόσωπη γραφή που επιλέγει και στο  Φιλί της λύκαινας, κάνει την ιστορία της να σου καίει την ψυχή, να σε αρπάζει κυριολεκτικά μαζί της και να σε παρασύρει πότε σε δρόμους και Άλση της Πρωτεύουσας,  πότε σε ξένους τόπους και κυρίως να σου συστήνει και πάλι τη Μακεδονία μέσα από το δικό της πρίσμα εστιάζοντας στην Ιστορία ,στη δύναμη της γης, στον Στρυμόνα ,στις μυρωδιές αλλά και στο πονεμένο ουρλιαχτό των λύκων που αιώνες ήταν εκεί, μαζί και χώρια από τον άνθρωπο και τις ιστορίες του.

   «Το φιλί της λύκαινας» από την πένα της συγγραφέως, είναι ένα μωσαϊκό από μικρές ψηφίδες που γεννούν δάκρυα χαράς, ζωής, πόνου, συγχώρεσης ενώ αναπαριστούν την Ιστορία που μπορεί ο έφηβος, και όχι μόνο, αναγνώστης να μην άκουγε ή μάθαινε και ποτέ.

   Η Λότη Πέτροβιτς, για πολλοστή φορά συνεπαίρνει τον αναγνώστη και τον προκαλεί να αναζητήσει όλο το έργο της.

Εξώφυλλο: Η Κατερίνα Χαδουλού έστησε έναν πίνακα καλώντας τον αναγνώστη να τον προσέξει για να ανακαλύψει τα μυστικά της ιστορίας.

Ωραία παράγραφος:  "… Βγήκα και φώναξα την Αγγελίνα, που καθόταν έξω με μια διπλανή κυρία. Σηκώθηκε αμέσως, κάπου τηλεφώνησε και σε λίγο άνοιξε η πόρτα και φάνηκε η μητέρα μου.

Κάθισε δίπλα στον παππού όλο αγωνία, έπιασε τον σφυγμό του, έστειλε την Αγγελίνα να φωνάξει έναν γιατρό συγκεκριμένο… Ύστερα έσκυψε στ’αριστερό του χέρι με τα σωληνάκια και το φίλησε εκεί ακριβώς που ήταν το σημάδι του Σαντιάγο…

   Βράχηκε το χέρι του παππού από τα δάκρυά της, κάτι του έλεγε, κάτι ψιθύριζε, δεν άκουγα τι μες στ’αναφιλητά της… Εκείνος φαίνεται άκουγε. Γαλήνευε το πρόσωπό του λίγο λίγο. Ο βήχας του σταμάτησε.

   «Έλα κι εσύ κοντά» μου είπε σιγά.

   «Να λέτε στους ανθρώπους σας συχνά ότι τους αγαπάτε, να μην το ξεχνάτε!» μας ψιθύρισε…" (σελ. 216).

Απευθύνεται: Σε έφηβους και ενήλικες που αναζητούν ιστορίες που με το τέλος τους θα τους αναγκάσουν να συνομιλήσουν με τον εαυτό τους, με τον άλλον και στη συνέχεια θα τους οδηγήσουν να ψάξουν όλα εκείνα τα αστεράκια που μπήκαν από τη συγγραφέα και ζητούν και άλλες απαντήσεις.

Το προτείνεις; Το προτείνω στο σπίτι, στο σχολείο, σε Βιβλιοθήκες, στο ταξίδι με το πλοίο, στις διακοπές.

(*) συγγραφέας-εκπαιδευτικός/ardjanidou.psichogios.gr/