Κάνει
λάθη πότε πότε ο Θεός; Κάτι μου λέει πως ναι. Μόνο που τα διορθώνει με τον
καλύτερο τρόπο. Σύντομα μάλιστα πολλές
φορές. Ακόμα και μέσα σε είκοσι μέρες...
Τίποτα παραπάνω δεν ήθελε μια κοπέλα-διαμάντι,
απ’ ό,τι συνήθως οι περισσότερες γυναίκες ανά τους αιώνες: Ένα παιδί. Και δε
χρειαζόταν δα ν’ ακούσει ο ΄Υψιστος καμιά ιδιαίτερη παράκληση γι’αυτό! Τι πιο
συνηθισμένο για μια θνητή – όταν μάλιστα εξίσου το επιθυμεί κι ο διαλεχτός
σύντροφός της -, τι πιο επιθυμητό και για Εκείνον τον ίδιο; «Αυξάνεσθε και
πληθύνεστε» δεν είχε πει απαρχής;
«Και βέβαια να το έχει!» απάντησε στον
άγγελο που του μετέφερε τη λαχτάρα της κοπέλας-διαμάντι. «Θέλει και ρώτημα; Στείλε
αμέσως ένα!»
΄Εκανε λάθος ο άγγελος; ΄Η μήπως τελικά το
λάθος ήταν του Μεγαλοδύναμου που τον εμπιστεύτηκε, ενώ έπρεπε ως Παντογνώστης να
γνωρίζει ότι θα λαθέψει ο κομιστής της εντολής – θα λαθεύει συνέχεια για
κάμποσο καρό; Να γιατί συλλογίζομαι ότι τελικά μάλλον κάνει λάθη κι Εκείνος.
Το παιδί λοιπόν δεν ερχόταν, όσο κι αν το
περίμεναν η κοπέλα-διαμάντι κι ο σύντροφός της. Αλλού «παρέδιδε» κάθε τόσο κι
από ένα βρέφος ο άγγελος: Αποκτούσε μωρό η φίλη, η εξαδέλφη, η μακρινή
συγγένισσα, η γειτόνισσα, η απλή γνωστή – πλήθος γυναίκες ένα γύρω γεννούσαν.
Εκείνη όχι. Αν ζούσε το ζευγάρι σε παλιότερη εποχή, θα το είχε πάρει απόφαση
ότι θα μείνει άτεκνο. Στην σημερινή εποχή, ωστόσο, υπήρχαν τρόποι να βοηθήσει η
επιστήμη. ΄Οσο μπορούσε, βέβαια. Γιατί δεν καρποφορούσαν πάντα οι προσπάθειές
της με τις σύγχρονες μεθόδους.
Αν ήταν οκτώ ή δέκα η φορές που έγιναν
προσπάθειες «εξωσωματικές» δεν ξέρω ακριβώς να πω. Εκείνο που ξέρω ήταν ότι
απέτυχαν όλες. ΄Ωσπου την τελευταία φορά πληροφορήθηκε επιτέλους ο ΄Υψιστος πως
η εντολή Του δεν είχε ακόμα εκτελεστεί. Αν μάλωσε τον φτερωτό κομιστή, ή αναγνώρισε
ότι το σφάλμα ήταν στην ουσία δικό Του που τον εμπιστεύτηκε, πώς να είμαι
βέβαιη; Το βέβαιο είναι ότι το διόρθωσε. Και σύντομα, πολύ σύντομα, η
κοπέλα-διαμάντι κι ο σύντροφός της κρατούσαν στην αγκαλιά τους ένα μωρό είκοσι
ημερών! Το ότι ήταν λάθος ενός απρόσεκτου αγγέλου που είχε γεννηθεί από άλλο
σώμα δεν είχε καμιά σημασία. ΄Ηταν το δικό τους παιδί, το ολοδικό τους! Και
μόνο να το έβλεπες το καταλάβαινες. Είχαν βέβαια ταλαιπωρηθεί πολύ ως να το
αποκτήσουν. Είχαν απελπιστεί, είχαν ίσως άδικα κλάψει… Αλλά, μεγαλόψυχοι καθώς
είναι συχνά οι «κατ’ εικόνα και ομοίωση» πλασμένοι από Εκείνον άνθρωποι, σίγουρα
Τον συγχώρεσαν. Γιατί ναι, συχνότατα
συγχωρούν και οι θνητοί τον Δημιουργό τους. Την άξιζε άλλωστε πέρα για πέρα τη
συγγνώμη τους ο Μεγαλοδύναμος. Είχαν αργήσει, είχαν πονέσει, αλλά τελικά είχαν
αποκτήσει ένα σπάνιο, ένα ξεχωριστό «διαμαντάκι»!
