Λίγα
μόνο χρόνια έχω πάντα την αίσθηση ότι
πέρασαν από τη μέρα που συνάντησα στο Σούνιο, ψηλά στον ναό του Ποσειδώνα, μια γλυκιά μικρούλα –μαθήτρια των μεγάλων τάξεων του δημοτικού έδειχνε να είναι. «Ξεναγούσα»
κάποιους ξένους φίλους και με τράβηξε το βλέμμα της το στοχαστικό – το θυμάμαι
σαν τώρα. Κοιτούσε μια τον αρχαίο ναό, μια τη θάλασσα, κι ένιωσα την ανάγκη να της πιάσω κουβέντα. ΄Αφησα
την παρέα μου, την πλησίασα και ρώτησα πώς τη λένε. «Σταυρούλα» μου είπε με
ύφος ασυνήθιστα σοβαρό και η επόμενη ερώτησή μου ήταν – τι άλλο; - αν της
αρέσει το διάβασμα. "Ναι" μου είπε λίγο φοβισμένη,
σίγουρα θα της είχαν πει να μη μιλάει με αγνώστους!
«Ποιο είναι το αγαπημένο σου βιβλίο» ρώτησα πάλι .
Και η μικρή Σταυρούλα είπε αυθόρμητα:
«Στο τσιμεντένιο δάσος το
λένε».
Γέλασα! Της είπα ότι το έχω γράψει εγώ κι εκείνη με κοίταξε κάπως
επιτιμητικά. Ολόκληρη γυναίκα και να λέω ψέματα! - έτσι θα φαντάστηκε και με το
δίκιο της. Τέτοια σύμπτωση να με βρει τυχαία μπροστά της, σε μια πόλη-τέρας με
4.000.000 κατοίκους... ΄Εβγαλα
και της έδωσα μια κάρτα μου για να την πείσω, την υπέγραψα
κιόλας. «Θα σε θυμάμαι πάντα» της
είπα, εκείνη την πήρε διστακτικά κι έτρεξε στους δικούς της.
«Να μη μιλάς με ξένους» θα θυμήθηκε πάλι τη συμβουλή τους - και μάλιστα όταν
κάποιοι ξένοι ισχυρίζονται απίθανα πράγματα!
Και να που ύστερα από χρόνια, μεγάλη πια η Σταυρούλα, με βρήκε
«διαδικτυακά» και μου έστειλε μήνυμα! Θυμόταν κι εκείνη τη συνάντησή μας έλεγε.
Κι εμένα με πήραν τα δάκρυα, όσο
περίεργο κι αν ακούγεται. Είπα να γράψω ένα μικρό διήγημα γι' αυτό το
περιστατικό, αλλά σκέφτηκα πως θα φανεί εντελώς απίθανο, αποκύημα καλπάζουσας –
ίσως και αυτάρεσκης - φαντασίας. Και όμως, η ζωή γράφει αράδες απίστευτες καμιά
φορά!
Πέρασαν ακόμα λίγα χρόνια, και το 2008 γίναμε «φίλες» στο facebook. Ανταλλάξαμε γλυκές κουβέντες, έμαθα τα νέα
της μεγάλης πια Σταυρούλας, της είπα κι
εγώ τα δικά μου, πως είχα κάποτε σκεφτεί να γράψω σαν διήγημα την απίστευτη
συνάντησή μας… «Κι εσείς μείνατε στη
μνήμη μου» απάντησε «ως μια υπόσχεση τύχης, ως μια μορφή αγάπης, ως κάτι με
νόημα. Και σας ευχαριστώ για αυτό. Κι ως ένδειξη τι δρόμο να ακολουθήσω, γιατί
κι εγώ αγάπησα τη γραφή. Να γράψετε το διήγημα, να το γράψετε γιατί όχι; Εγώ
και θα το διαβάσω και θα το πιστέψω και θα ξέρω ότι είναι αλήθεια! Και θα
μιλάμε και εδώ. Και την κάρτα που μου την είχατε υπογράψει ως παιδάκι στο
Σούνιο, στο Ναό του Ποσειδώνα, την έχω κρατήσει!»
Μιλάμε όντως πού και πού από τότε, παρακολουθώ τη μεγάλη πια Σταυρούλα,
αλλά κι εκείνη δε με ξεχνάει – ούτε και το Τσιμεντένιο
δάσος φυσικά! Μέχρι που προ ημερών το έβαλε στα «10 βιβλία που
σου 'χουν μείνει στο μυαλό», όπως ζητούν τελευταία να τους
πούμε κάποιοι φίλοι στο facebook! Και είναι πάντα από τους πρώτους που
μου στέλνει τις ευχές της κάθε χρόνο για τα γενέθλιά μου. «Χαίρομαι που σας βρίσκω πάντα δημιουργική και νέα, για
πάντα νέα!» μου έγραψε πέρσι. Κι εγώ της απάντησα: «Αχ, νέα, ναι! Μόλις
γιόρτασα την 38η επέτειο των 38 μου χρόνων!»
Χρόνια πολλά για τη γιορτή σου λοιπόν,
μεγάλη και μικρή μου Σταυρούλα! Να είσαι πάντα καλά και όλα στη ζωή σου να γίνονται όπως τα θέλεις και όπως
τα ονειρεύεσαι. Είσαι από τα πλάσματα που έχουν μείνει στη ανεξίτηλα στη μνήμη
μου. Θα μου πεις, και τι σπουδαίο να θυμάμαι τη μικρή Σταυρούλα; Ε, είναι λίγο,
αν σκεφτείς ότι στα 40 χρόνια που γράφω βιβλία για παιδιά και νέους έχω
γνωρίσει, έχω μιλήσει, έχω αλληλογραφήσει με χιλιάδες μικρούς αναγνώστες; Η
Σταυρούλα όμως, και η μικρή και η μεγάλη, είναι για μένα πρόσωπο εντελώς
ξεχωριστό!
