Κυριακή 15 Ιουλίου 2018

Βιβλία για παιδιά: προτάσεις μιας βιβλιόφιλης μαμάς

 —της Αγγελικής Μποζίκη—


  

Η Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου είναι μια πολύ αγαπημένη συγγραφέας και αναζητώ κάθε καινούριο της βιβλίο. Πολύ πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Πατάκη το Αγάπη από σύννεφο, που είναι ένα τρυφερό παραμύθι για την αγάπη που θα παρασύρει τους μικρούς αναγνώστες· γιατί την αγάπη, ενώ δεν είναι ένα θέμα που δεν έχουμε ξαναδεί, όλοι μας την αναζητούμε.

Μεταφερόμαστε σε ένα δάσος παραμυθένιο όπου ζουν μια νεράιδα που τη λένε Νεφέλη κι ένα
νούφαρο. Ανάμεσα τους γεννήθηκε μια μεγάλη αγάπη που πολλοί έβρισκαν ασυνήθιστη, καθώς ήταν δυο πλάσματα τελείως διαφορετικά. Η Νεφέλη όμως δεν άκουγε κανέναν και δεν την ένοιαζε τι είναι λογικό και τι δεν είναι. Ένας μάγος κακός και ζηλιάρης που ήταν καιρό ερωτευμένος με τη Νεφέλη ήθελε να την κάνει να τον ερωτευτεί και παρά τις συμβουλές των άλλων μάγων αποφάσισε να βγάλει από τη μέση το νούφαρο. Κοίμισε την όμορφη Νεφέλη με ένα μαγεμένο κεράσι, ξερίζωσε το νούφαρο και το πέταξε μακριά. Ύστερα μεταμορφώθηκε σε ένα όμορφο παλικάρι και περίμενε σίγουρος ότι μόλις περνούσε η πρώτη λύπη για το χαμό του νούφαρου η Νεφέλη θα έπεφτε στην αγκαλιά του. Της είπε μάλιστα ότι βαρέθηκε να μένει τόσο καιρό μαζί της και αποφάσισε να πάει κάπου μακριά. Η Νεφέλη όμως ήταν απαρηγόρητη και έκλαιγε συνέχεια. Ο μάγος θύμωσε και αποσύρθηκε στο μυστικό του λημέρι βρίσκοντας κουραστικό το τόσο κλάμα. Ο Ήλιος δεν έβρισκε παράλογο τον θρήνο της Νεφέλης και έτσι παρακάλεσε το φίλο του τον Άνεμο να παρασύρει τη Νεφέλη που από το κλάμα είχε γίνει όλη δάκρια και ήταν πιά ένα σύννεφο και να την οδηγήσει στο ξεριζωμένο νούφαρο. Τελικά θα καταφέρει να επιβιώσει αυτή η μεγάλη αγάπη;


  

Ένα πανέμορφο τρυφερό παραμύθι για μια μεγάλη αγάπη. Μια ιστορία για δυο πλάσματα τελείως διαφορετικά που, κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, αγάπησαν και έμειναν πιστά το ένα στο άλλο. Η Λότη Πέτροβιτς – Ανδρουτσοπούλου μάς παρασύρει με την αφήγησή της και είναι αδύνατον να μην ταυτιστούμε με την νεράιδα και το νούφαρο. Και η παραμυθένια, ονειρική εικονογράφηση της Θέντας Μιμηλάκη συμπληρώνει το κείμενο και το απογειώνει.

Ένα βιβλίο που μας διδάσκει ότι η πραγματική αγάπη επιβιώνει παρά τις αντιξοότητες γιατί έχει μια δύναμη μοναδική και κάπως μεταφυσική. Το βιβλίο απευθύνεται σε παιδιά από τεσσάρων ετών και κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη. Μπορείτε να διαβάσετε μερικές σελίδες εδώ.

------------------

Δημοσιεύτηκε στο :




Τρίτη 10 Ιουλίου 2018

«Μην τον ξαναγγίξετε γιατί αλίμονό σας!»



...Το διάλειμμα τελείωνε, χτυπούσε το κουδούνι. Και είδαμε πάλι τα ίδια: Τους νταήδες σε μια γωνιά να βάζουν τρικλοποδιά στο Γρηγόρη, να τον ρίχνουν κάτω, να τον χτυπάνε…
     Κάτι γυάλισε  από την απέναντι πλευρά - έπεφτε ο ήλιος στα μάτια μου, δεν πρόλαβα να δω - κάτι σαν βολίδα όρμησε κατά πάνω τους μ’ ελαφρύ θόρυβο, και μια φωνή «Εεεε! Σταματήστε!» ακούστηκε, τόσο δυνατή, που εκείνοι τρόμαξαν, έπαψαν αμέσως τα χτυπήματα.
     Τρέξαμε κοντά… Η «βολίδα» ήταν τώρα σταματημένη μπροστά τους και θαρρείς άστραφτε στον ήλιο του «μικρού καλοκαιριού». ΄Οταν βεβαιώθηκα ποιος ήταν, έχασα τη φωνή μου! Ο Φαέθων με το άρμα του μου ήρθε στο νου…
     «Μην ξαναγγίξετε το Γρηγόρη γιατί αλίμονό σας!» τους φώναζε τώρα ο Θέμης και τα μάτια του πετούσανε φλόγες. 
     «Τι θες, ρε;» κατάφερε τελικά να μιλήσει ο ένας από τους τρεις. «Προστάτης του είσαι;»
     «Για δες έναν προστάτη!» ειρωνεύτηκε ο δεύτερος κι ο τρίτος έκανε να ορμήσει απάνω του με γροθιά.
     «Ντροπή σου, βρε άνανδρε!» ούρλιαξε η ΄Ολγα, μα το χέρι του Θέμη, ίδια σιδερένια τανάλια, είχε κιόλας αρπάξει από τον καρπό το χέρι που τον απειλούσε και το έσφιγγε τόσο δυνατά, που ο άλλος έσκουξε από τον πόνο.
     Στη στιγμή κάμποσοι συμμαθητές του Θέμη έκαναν έναν κύκλο γύρω από τους νταήδες, έτοιμοι να τους χιμήξουν. Εκείνος τους σταμάτησε με μια κίνηση του κεφαλιού, αφήνοντας και σπρώχνοντας μακριά το χέρι που έσφιγγε. Γύρισε ύστερα στους δράστες αγριωπός αλλά ψύχραιμος:
     «Λοιπόν, τέρμα τ’ αστεία, μάγκες, από σήμερα, συνεννοηθήκαμε;»
     Εκείνοι τον κοίταζαν σύξυλοι, ενώ όλο και περισσότερα παιδιά μαζεύονταν ένα γύρω, από την τάξη μας τα πιο πολλά.
     «Τελευταία φορά που αγγίζετε το Γρηγόρη, ή ενοχλείτε άλλο παιδί!» συνέχισε ο Θέμης. «Προσέξτε καλά! ΄Ολοι εμείς είμαστε μαζί του!»
     Και τότε τα παιδιά που είχαν μαζευτεί άρχισαν να τον χειροκροτούν και να επιδοκιμάζουν τα λόγια του με σφυρίγματα και κάποια «ουουου!» για τους δράστες. Το κουδούνι χτυπούσε ακόμα να μπούμε μέσα, μα κανένας δεν έδινε σημασία, το χειροκρότημα δε σταματούσε. Δυνατότερα απ’ όλους χτυπούσαν τα χέρια οι συμμαθητές μας που έκαναν ως τότε τους αδιάφορους. Το χειροκρότημά τους θαρρείς και ήταν ξέσπασμα για κάτι που ίσως ήθελαν να κάνουν κι εκείνοι από μέρες, μα δεν είχαν τo θάρρος, τη δύναμη…

Απόσπασμα από το βιβλίο Αμίλητη αγάπη