Αναρωτιέμαι καμιά φορά τι θα έβαζα δίπλα στο όνομα των
αγαπημένων μου
συναδέλφων-συγγραφέων, αν ήμουν υποχρεωμένη να βρω μια μόνο λέξη που να τους
χαρακτηρίζει. Στους περισσότερους θα έβρισκα εύκολα, θαρρώ, κάποια που ίσως
θα ταίριαζε. Στην περίπτωση του Ι.Δ. Ιωαννίδη, όμως, αυτό θα ήταν αδύνατον.
Γιατί ο «Ι.Δ.», όπως όλοι τον αποκαλούσαμε, δύσκολα θα μπορούσε να χωρέσει
σε μονολεκτικούς χαρακτηρισμούς.
΄Οντας μια
ιδιότυπη, ολότελα ξεχωριστή προσωπικότητα, ήταν πολλά μαζί: Εκπαιδευτικός με
άρτια κατάρτιση και σπάνια ευαισθησία, συγγραφέας με ιδιόμορφη, βιωματική
γραφή, άτομο με έμφυτη αρχοντιά και διακριτικότητα, παρατηρητής των φαινομένων
της ζωής με παιγνιώδη διάθεση αλλά και στοχαστής με πρωτοτυπία και
βαθύτητα σκέψης, ήπιος και καλοπροαίρετος συνομιλητής, ειλικρινής και
λεπταίσθητος φίλος, συνάνθρωπος πλήρης αγαθότητας, αθόρυβος εργάτης της
εντιμότητας και της καλοσύνης. Και τέλος, εύστοχος κριτικός μ' ένα δυσεύρετο
στην εποχή μας προσόν: παντελή έλλειψη οίησης για τις γνώσεις του και αγαπητική
διάθεση για ό,τι διάβαζε. 
Αντί για μια μόνο λέξη,
λοιπόν, θα πρόσθετα δίπλα στ' όνομα του «Ι.Δ.» την ηδύτατη μνήμη όλων αυτών των
ιδιοτήτων και των χαρισμάτων - δέσμη ακτίνων που πρόσθεσε καθαρό πνευματικό
φως, ψυχικό καταυγασμό και φιλική ζεστασιά στη ζωή μας.