«Δεν
αντέχω άλλο, κουράστηκα!» φώναξε μια μέρα η ΄Ανοιξη. «΄Εχω ακόμα ένα σωρό χρώματα να φτιάξω για τα
λουλούδια, ευωδιές να ετοιμάσω, και κανένας δεν κοπιάζει να με βοηθήσει. Ο
μεγάλος μου γιος, ο Μάρτης, παντρεύτηκε και κοιτάζει τώρα το σπίτι του. Ο
δεύτερος, ο Απρίλης, με βοήθησε λίγο κι ύστερα πήγε περίπατο με τον παππού του
το Χρόνο. Αν πεις για τον άντρα μου, τον Γαλανό Ουρανό, αυτός κουβεντιάζει
διαρκώς με τον ΄Ηλιο και δε με συλλογιέται καθόλου. Δεν πάει άλλο! Πρέπει να
κάνω απεργία».
Παράτησε, λοιπόν, τη δουλειά της, άρπαξε
ένα συννεφάκι που είχε ξεμείνει, το
τέντωσε κι έγραψε πάνω με την κόκκινη μπογιά που έχε έτοιμη για τα γεράνια:
ΣΤΑΜΑΤΩ ΚΑΘΕ ΔΟΥΛΕΙΑ,
ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΤΗΝ ΑΠΟΝΙΑ!
΄Εκοψε ύστερα μια ηλιαχτίδα, από τις τόσες
που είχε απλώσει ο ΄Ηλιος παντού, στερέωσε το συννεφάκι στην επάνω της άκρη και
κρατώντας την ψηλά σαν κοντάρι άρχισε να περπατάει αγριεμένη πέρα δώθε στον
αιθέρα…
(Από
το βιβλίο Τα παιδιά της ΄Ανοιξης ,
Πατάκης, 20η έκδοση 2015 -
http://www.loty.gr/paramith_analyt_10.htm
)