Γράφει ο Δονύσης Λεϊμονής
- Πώς μπορεί να έχουμε μέσα στο σπίτι μας αλλά και στην καρδιά μας καλοκαίρι, όταν έξω είναι χειμώνας;
- Υπάρχουν μικρές πολύχρωμες, «καλοκαιριάτικες» γιαγιάδες, που χωράνε παντού και παίζουν σαν μικρά παιδιά;
- Γιαγιάδες που σηκώνονται από τους καναπέδες, κλείνουν την τηλεόραση και παίζουν κρυφτό, κυνηγητό, κομμωτήριο, ζωγραφίζουν και λένε παραμύθια;
- Μήπως ακούνε κιόλας παραμύθια, αφού πρώτα απενεργοποιούν χαμογελώντας το κινητό τους τηλέφωνο;
- Πότε ένα παραμύθι χωρίς να τελειώνει μπορεί σε βυθίζει σε ύπνο λυτρωτικό;
- Πόσο αξίζει μια δυνατή, πραγματική σχέση, που δεν περιορίζεται στα τυπικά, αλλά επιχειρείται από εγγονή και γιαγιά να σχεδιαστεί ένας κόσμος πολύχρωμος, ένας κόσμος όπως αυτός που θα θέλαμε όλοι να ζήσουμε μέσα του;
- Και σ’ αυτόν τον όμορφο κόσμο μπορεί μια γιαγιά να αγκαλιάσει παραπάνω εγγόνια, τους φίλους και τους συμμαθητές της εγγονής ΄Ιριδας;
Όλα αυτά τα «θαυμαστά» συμβαίνουν σε κάποιο σπίτι, που
μπορεί να είναι πολύ κοντά μας αλλά και πολύ μακριά μας σήμερα, αλλά το σίγουρο
είναι πως όλοι μας θα επιθυμούσαμε τέτοιο τρελό παιχνίδι και μια πολύχρωμη
γιαγιά έτοιμη να ανοίξει την αγκαλιά της να μας χωρέσει μέσα.
Η πολύ σπουδαία συγγραφέας παιδικής λογοτεχνίας,
αγαπημένη θα 'λεγα συγγραφέας μικρών και μεγάλων, μας προτείνει σ’ αυτό το
βιβλίο της ένα μοντέλο σχέσης λίγο διαφορετικό από το συνηθισμένο, μα πολύ πολύ
ζηλευτό.
Η κυρία
Πέτροβιτς -που εικονοποιείται θαυμάσια από την εικονογράφο του βιβλίου Ελίζα Βαβούρη- επιχειρεί να μας
ενεργοποιήσει διαβάζοντας αυτήν την ιστορία, ώστε να θέσουμε λίγο στο περιθώριο
τις μεγαλίστικες ασχολίες μας, να αφήσουμε στην άκρη τα «δεν μπορώ» μα και τους
ενδοιασμούς μας λόγω ηλικίας, θέσης και «υποχρεώσεων» παραμένοντας πάντα παιδιά
κοντά στα παιδιά, στα δικά μας αλλά και σε όσα στερούνται τους μεγάλους δικούς
τους.
Μια τρυφερή σχέση ανάμεσα στην πολύχρωμη γιαγιά και
την εγγονή Ίριδα δεν περιορίζεται σε δύο πρόσωπα, αλλά ανοίγει ο κύκλος και
χωράει όλο τον γύρω κόσμο, έναν κόσμο που χρειάζεται φως, αγάπη και πολύ
παιχνίδι.
Τα πράγματα στην ιστορία της κυρία Πέτροβιτς είναι
πολύ απλά κι άλλο τόσο ωραία, γιατί οι συμπεριφορές υπαγορεύονται από τα
συναισθήματα, είναι αυθόρμητες, φυσικές και πολύ πολύ ανθρώπινες.
Έτσι, κάθε μέρα που ξημερώνει είναι πιο φωτεινή, πιο
πολύχρωμη, γεμάτη κέφι και ζωντάνια για όλες τις ηλικίες, μέρες που καλό είναι
να ζήσουμε όλοι μας με έναν απλό τρόπο, αρκεί να μάθουμε να βιώνουμε με όλες
μας τις αισθήσεις κάθε λεπτό, κάθε στιγμιότυπό τους.
Ας χαρούμε την ανάγνωση και κλείνοντας αυτό το βιβλίο
ας αποφασίσουμε να διαθέσουμε περισσότερο χρόνο σ’ αυτούς που μας έχουν ανάγκη
γύρω μας από τους πιο κοντινούς ως και τους φαινομενικά λιγάκι πιο απόμακρους,
που περιμένουν να τους καλέσουμε κοντά μας για να δημιουργήσουμε το πιο
φανταστικό κολλάζ της φιλίας…
