«…Η
κυρία Βέμπο μας υποδέχτηκε μ’ ένα πλατύ χαμόγελο κι εμένα μου φάνηκε σαν
νεράιδα – περίεργη νεράιδα ωστόσο, μελαχρινή, όχι σαν τις ξανθές και αέρινες
που έβλεπα σε βιβλία με ζωγραφιές.
Έμεινα να την κοιτάζω εκστατική. Φορούσε –
το θυμόμουν ολοζώντανα – μια πράσινη μπλούζα με φαρδιά, μακριά μανίκια.
Με πήρε αγκαλιά, μου έδωσε ένα ολόζεστο
φιλί...
«Πώς σε λένε μωρό μου;» έκανε ύστερα τη
συνηθισμένη ερώτηση.
«Λότη» μουρμούρισα.
«Τι όνομα είναι αυτό το Λότη, από πού
βγαίνει;» απόρησε.
«Πηνελόπη τη βαφτίσαμε, αλλά το κόψαμε
λίγο, για να μην τη μπερδεύουμε με τη γιαγιά της τη συνονόματη, που ζούσε ως
πέρσι» έδωσε τις απαραίτητες εξηγήσεις η ΄Ολγα για λογαριασμό μου.
«Τι
κρίμα!» έκανε η κυρία Βέμπο. «Το κατακρεουργήσατε το Πηνελόπη, δεν το κόψατε απλώς! Ένα τόσο ωραίο όνομα,
αρχαίο ελληνικό να το πληγώσετε έτσι...»
Απογοήτευση έδειχνε τώρα το πρόσωπό της.
Κι ήταν η πρώτη από τις μύριες φορές στη ζωή μου που λυπήθηκα κι εγώ για το καημένο μου τ’ όνομα, που είχε
τραυματιστεί πριν απ’ τον πόλεμο χωρίς να πάρει μέρος σε καμία μάχη!»
(Απόσπασμα
από το βιβλίο «Ο καιρός της σοκολάτας»)
