To ταξίδι που δεν έγινε - Αληθινή ιστορία

Ζούσε στη μακρινή, τη σχεδόν πάντα χιονισμένη Αλάσκα, κι ούτε που το είχε σκεφτεί ποτέ της να ταξιδέψει – πού να πάει μ’ ένα τετράχρονο παιδί; Μόνη της το μεγάλωνε. Αραιά και πού βοηθούσε λίγο κι η γιαγιά, που πήγαινε όποτε άδειαζε, έδινε ένα χεράκι στις δουλειές, μάθαινε και χρήσιμα πράγματα στο μικρό μην τύχει και του χρειαστούν. Όπως, λόγου χάρη, ποια πλήκτρα του τηλεφώνου πρέπει να πατήσει για την άμεση δράση, αν καμιά φορά είναι μόνος στο σπίτι και βρεθεί σε ανάγκη. 

     Γελούσε κείνη με τις ανησυχίες της μάνας της. Μόνο του το παιδί ποτέ δεν το άφηνε. ΄Οταν έλειπε στη δουλειά, το πήγαινε στον παιδικό σταθμό. Όλες τις άλλες ώρες ήταν μαζί του. Γι’ αυτό άλλωστε και ποτέ της δεν είχε σκεφτεί να κάνει ένα ταξίδι.

    Όμως να που μοίρα κακιά θέλησε να την ετοιμάσει για ταξίδι χωρίς γυρισμό. Σε κώμα έπεσε άξαφνα ένα απόγευμα από οξύτατη κρίση χολής. Και τότε το αγοράκι σήκωσε το ακουστικό, κάλεσε την άμεση δράση όπως το είχε δασκαλέψει η γιαγιά η προνοητική, φώναξε «η μαμά δεν είναι καλά», είπε και την περιοχή όπου βρισκόταν το σπίτι, και σε λίγο το ασθενοφόρο είχε φτάσει.

    ΄Ετσι έγινε και ο τετράχρονος μικρός ματαίωσε το ταξίδι χωρίς επιστροφή της μάνας του. Το έγραψε μια πρωινή ηλεκτρονική εφημερίδα στις 2 Μαΐου 2007.

  (Δημοσιεύτηκε σε ημερολόγιο της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς με τίτλο «Το ταξίδι που δεν έγινε».)

Η μικρή και η μεγάλη Σταυρούλα –μια απίστευτη διαδικτυακή ιστορία

 Λίγα μόνο χρόνια έχω πάντα την αίσθηση  ότι πέρασαν από τη μέρα που συνάντησα στο Σούνιο, ψηλά  στον ναό του Ποσειδώνα, μια γλυκιά μικρούλα –μαθήτρια των μεγάλων τάξεων του δημοτικού έδειχνε να είναι. «Ξεναγούσα» κάποιους ξένους φίλους και με τράβηξε το βλέμμα της το στοχαστικό – το θυμάμαι σαν τώρα. Κοιτούσε μια τον αρχαίο ναό, μια τη θάλασσα, κι  ένιωσα την ανάγκη να της πιάσω κουβέντα. ΄Αφησα την παρέα μου, την πλησίασα και ρώτησα πώς τη λένε. «Σταυρούλα» μου είπε με ύφος ασυνήθιστα σοβαρό και η επόμενη ερώτησή μου ήταν – τι άλλο; - αν της αρέσει το διάβασμα.  "Ναι" μου είπε λίγο φοβισμένη, σίγουρα θα της είχαν πει να μη μιλάει με αγνώστους!

     «Ποιο είναι το αγαπημένο σου βιβλίο» ρώτησα πάλι .

     Και η μικρή Σταυρούλα είπε αυθόρμητα:

     «Στο τσιμεντένιο δάσος το λένε».

      Γέλασα! Της είπα ότι το έχω γράψει εγώ κι εκείνη με κοίταξε κάπως επιτιμητικά. Ολόκληρη γυναίκα και να λέω ψέματα! - έτσι θα φαντάστηκε και με το δίκιο της. Τέτοια σύμπτωση να με βρει τυχαία μπροστά της, σε μια πόλη-τέρας με 4.000.000 κατοίκους... ΄Εβγαλα και της έδωσα μια κάρτα μου για να την πείσω, την υπέγραψα κιόλας.  «Θα σε θυμάμαι πάντα» της είπα, εκείνη την πήρε διστακτικά κι έτρεξε στους δικούς της. «Να μη μιλάς με ξένους» θα θυμήθηκε πάλι τη συμβουλή τους - και μάλιστα όταν κάποιοι ξένοι ισχυρίζονται απίθανα πράγματα!

     Και να που ύστερα από χρόνια, μεγάλη πια η Σταυρούλα, με βρήκε «διαδικτυακά» και μου έστειλε μήνυμα! Θυμόταν κι εκείνη τη συνάντησή μας έλεγε. Κι  εμένα με πήραν τα δάκρυα, όσο περίεργο κι αν ακούγεται. Είπα να γράψω ένα μικρό διήγημα γι' αυτό το περιστατικό, αλλά σκέφτηκα πως θα φανεί εντελώς απίθανο, αποκύημα καλπάζουσας – ίσως και αυτάρεσκης - φαντασίας. Και όμως, η ζωή γράφει αράδες απίστευτες καμιά φορά!

     Πέρασαν ακόμα λίγα χρόνια, και το 2008 γίναμε «φίλες» στο facebook.  Ανταλλάξαμε γλυκές κουβέντες, έμαθα τα νέα της μεγάλης πια Σταυρούλας,  της είπα κι εγώ τα δικά μου, πως είχα κάποτε σκεφτεί να γράψω σαν διήγημα την απίστευτη συνάντησή μας…   «Κι εσείς μείνατε στη μνήμη μου» απάντησε «ως μια υπόσχεση τύχης, ως μια μορφή αγάπης, ως κάτι με νόημα. Και σας ευχαριστώ για αυτό. Κι ως ένδειξη τι δρόμο να ακολουθήσω, γιατί κι εγώ αγάπησα τη γραφή. Να γράψετε το διήγημα, να το γράψετε γιατί όχι; Εγώ και θα το διαβάσω και θα το πιστέψω και θα ξέρω ότι είναι αλήθεια! Και θα μιλάμε και εδώ. Και την κάρτα που μου την είχατε υπογράψει ως παιδάκι στο Σούνιο, στο Ναό του Ποσειδώνα, την έχω κρατήσει!»

     Μιλάμε όντως πού και πού από τότε, παρακολουθώ τη μεγάλη πια Σταυρούλα, αλλά κι εκείνη δε με ξεχνάει – ούτε και το Τσιμεντένιο δάσος φυσικά! Μέχρι που προ ημερών το έβαλε στα «10 βιβλία που σου 'χουν μείνει στο μυαλό», όπως ζητούν τελευταία να τους πούμε κάποιοι φίλοι στο facebook! Και είναι πάντα από τους πρώτους που μου στέλνει τις ευχές της κάθε χρόνο για τα γενέθλιά μου.  «Χαίρομαι που σας βρίσκω πάντα δημιουργική και νέα, για πάντα νέα!» μου έγραψε πέρσι. Κι εγώ της απάντησα: «Αχ, νέα, ναι! Μόλις γιόρτασα την 38η επέτειο των 38 μου χρόνων!»

     Χρόνια πολλά  για τη γιορτή σου λοιπόν, μεγάλη και μικρή μου Σταυρούλα! Να είσαι πάντα καλά και όλα στη  ζωή σου να γίνονται όπως τα θέλεις και όπως τα ονειρεύεσαι. Είσαι από τα πλάσματα που έχουν μείνει στη ανεξίτηλα στη μνήμη μου. Θα μου πεις, και τι σπουδαίο να θυμάμαι τη μικρή Σταυρούλα; Ε, είναι λίγο, αν σκεφτείς ότι στα 40 χρόνια που γράφω βιβλία για παιδιά και νέους έχω γνωρίσει, έχω μιλήσει, έχω αλληλογραφήσει με χιλιάδες μικρούς αναγνώστες; Η Σταυρούλα όμως, και η μικρή και η μεγάλη, είναι για μένα πρόσωπο εντελώς ξεχωριστό!

http://www.loty.gr/mythistorima_analyt_3.htm

Η μικρή ιστορία μιας μεγάλης διαδικτυακής φιλίας!

 

 

 ΄Εχουν περάσει κιόλας τέσσερα χρόνια από τη μέρα που έλαβα το μήνυμα που παραθέτω πιο κάτω. Αποστολέας ήταν μια νεαρή φίλη μου στο facebook που, όπως εξηγούσε έμμεσα, υπήρξε ως έφηβη αναγνώστριά μου.

   ΄Ηταν ένα μήνυμα που όχι μόνο με συγκίνησε προσωπικά – με συγκλόνισε θα ήταν πιο αληθινό να πω – αλλά και με εντυπωσίασε για το άλλο, το κρυφό το μήνυμα που εξέπεμπε: ότι τους «δια βίου» αναγνώστες τους δημιουργούν βιβλία γραμμένα κυρίως για εφήβους και παιδιά.

   Όπως ήταν φυσικό, η διαδικτυακή φιλία μας άρχισε να γίνεται όλο και πιο στενή, η επικοινωνία μας όλο και πιο εγκάρδια. ΄Ενιωθα να ξέρω από χρόνια αυτό το γλυκύτατο πλάσμα κι ας μην είχε τύχει να συναντηθούμε ποτέ – πώς άλλωστε, αφού εκείνη έμενε στη Θεσσαλονίκη κι εγώ στην Αθήνα. Όμως όταν μια πραγματική φιλία «δέσει» όλα γίνονται. Κι επιτέλους, ύστερα από τόσον καιρό ανταλλαγής μηνυμάτων και νέων,  συναντηθήκαμε πριν από λίγες μέρες στην ΄Εκθεση Βιβλίου της Θεσσαλονίκης!

   ΄Ετσι έγινε κι έσφιξα στην αγκαλιά μου επιτέλους τη Χαρά! Είχε μόλις γυρίσει από πολύμηνο μακρινό ταξίδι με τον άντρα της, αλλά η επικοινωνία μας δεν είχε σταματήσει…

   Ιδού λοιπόν το μήνυμα-σημείωμα που έγινε αφορμή για μια δυνατή φιλία μεταξύ μιας νέας κοπέλας και μιας … γιαγιάς :

« Xara Noid 18 Οκτωβρίου 2010 στις 8:31 μ.μ.

     Σας έτυχε ποτέ να σας καρφωθεί μια φράση στο μυαλό; Χωρίς νοηματική αυτοτέλεια απαραίτητα. Απλά να σας έχει εντυπωθεί τόσο πολύ που όσα χρόνια κι αν περάσουν εσείς να την έχετε στο μυαλό σας; Να μην είναι στίχος από τραγούδι σαγηνευτικό, ούτε καμιά καραμπινάτη προμετωπίδα σε ποιητική ανθολογία. Να βρίσκεται σε μία ενδιάμεση σελίδα, στη μέση ή προς το τέλος ενός μυθιστορήματος που δανειστήκατε από τον ξάδερφό σας τον Σεπτέμβρη του 1995.

     Εσείς τότε να βρίσκεστε στο ξεκίνημα του Γυμνασίου και να έχετε ήδη αντιληφθεί ότι αγαπάτε τη λογοτεχνία. Να τη διαβάζετε με τόση αγάπη, ώστε να αποφασίσετε να τη μελετήσετε. Και στις σπουδές της ελληνικής φιλολογίας να την φυλλομετράτε. Στο μεταπτυχιακό των νέων ελληνικών να την διαβάζετε με περισσότερη προσοχή. Και το μεράκι να μη σταματά. Να εργάζεστε σε βιβλιοπωλείο & στη ζούλα να τρέχετε στα ράφια των μυθιστορημάτων. Και να σπουδάζετε τώρα βιβλιοθηκονομία & πάλι.

    Αφού λοιπόν έχετε διαβάσει τόσα πολλά, σε τόσο μεγάλο βαθμό και για τόσο πολύ διάστημα, γιατί δε φεύγει από μέσα σας στιγμή η φράση αυτή; "έπιασαν την Όλγα είπε, το πρωί." Και να θυμάστε ότι όπως κρατούσατε το βιβλίο αυτή η φράση ήταν γραμμένη προς το τέλος της αριστερής σελίδας. Δεν έχετε συγγενή με αυτό το όνομα, ούτε και ζήσατε την Κατοχή για να μιλάει μέσα σας τόσο άμεσα. Όμως δε μπορείτε να ξεχάσετε τη συντριβή του Κώστα -έτσι δεν τον έλεγαν τον τσαγκάρη που είχε έναν αδερφό; Και τα φτερά παγωνιού; Τα αδέρφια χωρισμένα σε δυο παρατάξεις, μία κούκλα σε ένα καρότσι, και τα χαρτιά.

    Το πώς η ανάγκη στύβει τον άνθρωπο το μάθατε σε αυτό το βιβλίο. Γι’ αυτό δεν το ξεχνάτε ποτέ.  Και 15 χρόνια μετά αφού βρείτε την Πέτροβιτς στο διαδίκτυο της εκφράζετε την εκτίμησή σας κάπως ανορθόδοξα, προσπαθώντας να τη φέρετε στη θέση σας. Παράλληλα, αναρωτιέστε αν θα καταλάβει αμέσως σε ποιο έργο της αναφέρεστε… και αν αντιλαμβάνεται ότι τα βιβλία της δεν είναι για τρεις, σαν το τραγούδι, αλλά για όλους.»

Άλλο ένα μεγάλο «ευχαριστώ» και μια ζεστή αγκαλιά κι από δω, Χαρά!

http://www.loty.gr/mythistorima_analyt_7.htm

http://www.i-read.i-teen.gr/book/tragoydi-gia-treis