Γράφει η Μένη Πουρνή:
Η Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου, γνωστή και αγαπημένη συγγραφέας για την
σπουδαία προσφορά στο χώρο του παιδικού βιβλίου και
όχι μόνο, επανέρχεται στο τελευταίο της βιβλίο, με την ευαισθησία και τον
ευγενή προβληματισμό που την χαρακτηρίζει, σε πολλά και σύνθετα ζητήματα που
απασχολούν τους σημερινούς εφήβους. Ο Θέμης, η Όλγα και η Ειρήνη, ήρωες οικείοι
από προηγούμενα βιβλία, στην εφηβεία τους πια, έρχονται αντιμέτωποι με τα προβλήματα
που απασχολούν τα παιδιά της ηλικίας τους αλλά αποφασίζουν να τα δουν με μια
πιο κριτική ματιά.
Κεντρικός πυρήνας της υπόθεσης αποτελεί ο κρυφός έρωτας της Ειρήνης για το Θέμη, η οποία νομίζει ότι είναι ερωτευμένος με την καλύτερή της φίλη, Όλγα. Αποφασίζει να μην περιπλέξει τα πράγματα φανερώνοντας τα συναισθήματά της και έτσι επιλέγει τη σιωπή. Στην πορεία της ιστορίας ανακαλύπτουν πως ο συμμαθητής τους, Γρηγόρης, παρενοχλείται συστηματικά από άλλα παιδιά του σχολείου που του κάνουν τη ζωή αφόρητη. Επιπρόσθετα, την ατμόσφαιρα επιβαρύνει το γεγονός ότι λίγο πριν την προγραμματισμένη γιορτή του Λυκείου για τα άτομα με αναπηρίες στις 3 Δεκεμβρίου, κάποιοι γράφουν νεοναζιστικά συνθήματα κατά των αναπήρων. Ο Θέμης, παρόλο που και ο ίδιος αντιμετωπίζει κινητικά προβλήματα και είναι καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι, γίνεται μαζί με τα κορίτσια προεξάρχοντας στο θέμα της προστασίας του συμμαθητή του από τους νταήδες, αρνούμενος να παίξει το ρόλο του σιωπηλού μάρτυρα (bystander στην αγγλική ορολογία), βοηθώντας ακόμη και τα παιδιά αυτά να βρουν το δρόμο τους σε συνεργασία με τον καθηγητή τους. Τελικά η προοπτική μιας επέμβασης του Θέμη στον Καναδά φέρνει στην επιφάνεια τα κρυμμένα δυνατά νεανικά αισθήματα.
Στο βιβλίο γίνεται αναφορά στις διαστάσεις που έχει λάβει σήμερα το πρόβλημα του σχολικού εκφοβισμού και της ενδοσχολικής βίας, στον νεοναζισμό και τις προεκτάσεις του, την αναπηρία, τις σχέσεις μεταξύ των εφήβων που συχνά περιπλέκονται, τον άδολο νεανικό έρωτα που δεν στέκεται σε όρια και απαγορεύσεις.
Σύμφωνα με τη συγγραφέα, υπάρχει απάντηση στο πρόβλημα του σχολικού εκφοβισμού και της ενδοσχολικής βίας και αυτό είναι η αγάπη, η ανθρωπιά και η ανοιχτή αγκαλιά τόσο στους θύτες όσο και σε αυτούς που δέχονται την παρενόχληση με διάλογο και υπεύθυνη στάση που δεν αγνοεί τα ρεαλιστικά δεδομένα. Το κυριότερο όσον αφορά την αγωγή και ανατροφή των παιδιών είναι να μάθουν να σκέφτονται κριτικά και όχι απλά να αποστηθίζουν στείρες γνώσεις.
Δημοσιεύτηκε 2.7.2015 www.facebook.com/meni.pourni/posts/1711940709106278?notif_t=close_friend_activity¬if_id=1498996890367502
