«…
Χτυπούν τη θύρα του μοναστηριού. Ανοίγει και καλωσορίζει την παρέα ένας
καλόγερος.
“Είναι ο μόνος που μονάζει εδώ, μοναχός
στην κυριολεξία με άλλα λόγια” σχολιάζει χαμηλόφωνα ο παππούς.
Αν ήξερε πως θα ’ρχονταν, τους λέει ο
καλόγερος, θα έκανε και την ακολουθία μέρα που είναι, Ιουλίου 26, και μάλιστα
Παρασκευή, μνήμη της ομώνυμης Αγίας. Δε θ’ άφηνε το εκκλησάκι αλειτούργητο!
Αλλά χωρίς πιστούς – έστω και έναν - δε γινότανε να λειτουργήσει, έτσι λέει το
τυπικό…»
Μέσα στον περίβολο, εκτός από το κτήριο το
μικρό με το αρχονταρίκι και τα λιγοστά κελιά, η ΄Ελλη βλέπει δυο κτίσματα που
μοιάζουνε με πέτρινες καλύβες. Το ένα είναι αρχαίο, της εξηγούν. Μοιάζει μ’
αρχαίους τάφους θολωτούς και ήταν ιερό της Γης, απ’ ό,τι συμπεραίνουν οι
αρχαιολόγοι, γι’ αυτό το λένε Γαίο. Το άλλο χτίστηκε για εκκλησάκι στα χρόνια
τα βυζαντινά και είναι απομίμηση του αρχαίου.»
Φωτ. Λότη Πέτροβιτς
Από το βιβλίο Στη σκιά της
πράσινης βασίλισσας (Πατάκης 2012)
