Ήταν, θυμάμαι, άνοιξη. Χαρά Θεού ο
καιρός, λιακάδα έξω και μοσχοβολιά. Μα ξαφνικά ένα πρωί έπιασε κρύο τσουχτερό,
λες και ξαναμπήκαμε στο χειμώνα. "Θεότρελος τούτος ο μήνας" σκέφτηκα.
"Μια στην άνοιξη, μια στο κρύο..."
Αυτό ήταν! Το παραμύθι του Μάρτη άρχισε να
γεννιέται. 'Ήταν ο μήνας-παιδί που η μαμά του η ΄Ανοιξη και ο μπαμπάς του το
Κρύο είχαν χωρίσει γιατί δεν ταίριαζαν, κι ο Μάρτης έπρεπε μια να πηγαίνει στο
σπίτι του ενός και μια στου άλλου!
Όμως η γέννηση ενός παραμυθιού δεν είναι
διόλου εύκολη. Χιλιάδες ιδέες αρχίζουν να χοροπηδούν στο μυαλό σου και πρέπει
να τις βάλεις σε τάξη, ώσπου να γίνουν μια ιστορία που ν’ αξίζει να τη διαβάσει
κανείς.
"Το σπίτι του Μάρτη" χρειάστηκε πολλή δουλειά ώσπου να γίνει
σωστό παραμύθι. ΄Επειτα, κοντά σ’ εκείνον το μήνα, ήρθαν κι οι άλλοι μήνες-παιδιά,
που ζητούσαν να γράψω και τις δικές τους ιστορίες.
΄Ηρθε ο Απρίλης που είχε το
κακό συνήθειο να λέει ψέματα. Ο Μάης, το στερνοπαίδι της Άνοιξης, που τον έστελνε
η μάνα του σε παιδικό σταθμό. Ο Iούνιος που έμεινε δίχως φίλους όταν έκλεισαν
για καλοκαίρι τα σχολειά. Ο Iούλιος που έπαθε πονόλαιμο από το παγωμένο νερό. Ο
Αύγουστος που φοβόταν το σκοτάδι, ώσπου παραμεγάλωσε για χάρη του το αυγουστιάτικο
φεγγάρι. Ο Σεπτέμβρης που πρωτοπήγε σχολείο στην τάξη της δασκάλας Συννεφιάς. Ο
Οκτώβρης που κρατούσε συντροφιά στον παππού του το Χρόνο για να ξεχνάει τ'
αρθριτικά του. Ο Νοέμβρης που προσπαθούσε να σταματήσει το κλάμα της μάνας του
της βροχής. Ο Δεκέμβρης που σκαρφίστηκε τα πιο απίθανα δώρα για τους υπόλοιπους
μήνες. Ο Γενάρης που ήθελε παγωτό το καταχείμωνο. Κι ο Φλεβάρης, παιδί ανάπηρο,
με ανάγκες ειδικές μα και με πάμπολλα ταλέντα και χάρες.
'Ετσι έγινε και γράφτηκαν τα βιβλία μου: Τα παιδιά της Άνοιξης, Τα παιδιά του Καλοκαιριού, Τα παιδιά του Φθινόπωρου
και Τα παιδιά του Χειμώνα. Γιατί οι μήνες είναι παιδιά των εποχών κι όχι του
χρόνου, όπως λαθεμένα λένε πολλοί. Ο χρόνος τα έχει εγγόνια!