Γράφει η Ελένη
Μπετεινάκη*
Γιατί τα δάκρυα σαν στεγνώσουν έχουν μια γλυκόπικρη
γεύση και μια μαγεία που ακουμπά μοναδικά στην ψυχή και μεγαλώνουν την αγάπη
και φέρνουν πάντα στο τέλος τη χαρά και την κάθαρση…
Η χαρά, η αγάπη και τα δάκρυα,
Λότη
Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου,
εικ.: Κατερίνα Βερούτσου, εκδ. Σαΐτης
«Ήτανε μια φορά κι έναν καιρό»… και γράφτηκαν τρία
υπέροχα παραμύθια… Καιρό είχα να βυθιστώ στην μαγεία των καλών, των «αληθινών»
παραμυθιών. Εκείνων που σε ταξιδεύουν στο παρελθόν, σε ένα κόσμο που όλα όσα
συμβαίνουν είναι άδικα, παράλογα και μαγικά. Και όταν η απελπισία πάει να
κυριαρχήσει παντού, βρίσκεται πάντα ένα γενναίος άνδρας που φέρνει την κάθαρση
και κερδίζει την αγάπη, την εκτίμηση, το θαυμασμό.
Ο Νικήτας είναι εκείνο το ατρόμητο παλληκάρι και των
τριών παραμυθιών. Είναι ο ήρωας που όλοι θέλουμε να έχουμε δίπλα μας, αν όχι να
ταυτιστούμε παντελώς μαζί του. Στην πρώτη ιστορία ψάχνει να φέρει πίσω τη χαρά
στους συνανθρώπους του. Την χαρά που την κρατά «φυλακισμένη» με την συμπεριφορά
του ο τύραννος μιας χώρας. Οι φόροι αβάσταχτοι, η δουλεία των ανθρώπων
αδιαπραγμάτευτη, η χαρά χαμένη από τη ζωή, τα πρόσωπα όλων, ακόμα και από τα
παιδιά.
Αναλαμβάνουν δράση οι συμβουλάτορες του τυράννου και
τον καθοδηγούν να δώσει κάτι στο λαό, να «φτιάξει» μια χαρά, και τα πράγματα
αρχίζουν λίγο να αλλάζουν. Κανείς όμως δεν χαίρεται με το στανιό, επειδή έτσι
κάποιος απλά τους διέταξε… Σκέφτηκε ο τύραννος μια δοκιμασία για να μην τους
κλείσει όλους στη φυλακή, κι έλαχε ο κλήρος στον Νικήτα που ήταν ατρόμητος κι
άφοβος στα δύσκολα.. Το θάρρος του γενναίου, το μεγαλείο της ψυχής και η
κατάκτηση του στόχου νικούν τις δυσκολίες και τότε το καλό αντρειεύει. Η ζήλια
όμως, το κακό πείσμα και η ματαιοδοξία του τυράννου ωθούν στο θάνατο τον ίδιο
τον δυνάστη που προσπαθεί να ξεπεράσει την ικανότητα του ατρόμητου νέου. Κι
έρχεται η λύτρωση, η κάθαρση και αποκαθίσταται η τάξη της χώρας και το χαμόγελο
επιστρέφει στα χείλη και τις ψυχές όλων. Η κακία, η αδικία κι ο εγωισμός
θίγονται με τον μοναδικό τρόπο που ξέρουν μόνο τα παραμύθια σε τούτη εδώ την
ιστορία…
Στο δεύτερο παραμύθι θα δοκιμαστεί και θα θριαμβεύσει
η αγάπη. Η Ερμιόνη, ξακουστή για τα χαρίσματα της με εξυπνάδα
περισσή θα διαλέξει τον σύντροφο της ζωής της, μοναχή της. Θα δοκιμάσει την
αγάπη του καθενός από όλους όσους μαζευτούν στον κήπο της, παλικάρια ξακουστά,
άρχοντες κι αφεντάδες, από τα δώρα που θα της προσφέρει ο καθένας τους κι από
τα λόγια που θα της πουν….Και γέμισε ο τόπος διαμάντια και σμαράγδια, φορέματα
μεταξωτά και άλλα πολύτιμα αντικείμενα που δείχνανε , νομίζανε οι αρχόντοι, την
δύναμη και την ομορφιά της αγάπης…
Μόνο ο Νικήτας που κανείς δεν γνώριζε από που είχε
έρθει, κρατούσε ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο για δώρο στην όμορφη κοπέλα. Κι
εκείνη τους «δοκίμασε » ξανά΄, θέλοντας να ακούσει τον τρόπο που θα πρόφεραν
μονάχα τ όνομά της… Την Τρίτη φορά που τους έβαλε μια πιο δύσκολη δοκιμασία,
κατάλαβε πως κανένας δεν μπορούσε να δουλέψει με χαμόγελο και ομορφιά στην ψυχή
του και διάλεξέ για ταίρι της το όμορφο παλικάρι….
Η ταπεινότητα, η συμπροφορά, η ευγένεια και η αλήθεια
που κρύβει ένα απλό χαμόγελο υπερτερούν σαν αρετές κι είναι πολυτιμότερα απ΄
όλα τα χρυσάφια του κόσμου σε μια ζήση που θέλει διάρκεια, ψυχή και αγάπη.
Γιατί ο πλούτος της ψυχής είναι πάντα κρυμμένος στα απλά, τα καθημερινά, τα
«τιποτένια»…
Το τρίτο παραμύθι είναι ακόμα πιο ονειρικό και μαγικό
και από εκείνα που γεμίζουν ομορφιά τη δική μας ψυχή πιότερο απ’ οτιδήποτε
άλλο….
Η Νικήτας λίγο πριν παντρευτεί την Ερμιόνη , την
εκλεκτή της καρδιά του, θέλει να μάθει που πάνε τα δάκρυα σαν στεγνώσουν…. Και
φεύγει και ξενιτεύεται και ψάχνει να μάθει, να δει ,να καταλάβει. Δύσκολη τούτη
η πεθυμιά που φέρνει δάκρυα πολλά και στα δικά του μάτια. Μόνο ένα τόσο δα
μικρό ψαράκι θα έχει τη σοφία της φύσης και της σύνεσης και του ονείρου και θα
του εξηγήσει τούτα τ΄ ανεξήγητα συμβάντα… Θα καταλάβει πως μπλέκονται τα δάκρυα
της χαράς με εκείνα της λύπης και πως μόνο η θάλασσα μπορεί να τα καταλάβει….
Κι η μαγεία της ιστορίας κλείνει με τρόπο ονειρικό κι
όπως καλά γίνεται πάντα στα παραμύθια αφήνοντας μια γεύση γλυκιά στην ψυχή που
θέλει να την κρατήσει για μέρες πολλές….
Η κ. Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου δεν
χρειάζεται πλέον ιδιαίτερες συστάσεις. Είναι η πιο αγαπημένη γιαγιά στη χώρα
μας, που ακόμα γράφει παραμύθια μαγικά. Είναι η πιο σύγχρονη παραμυθογραφούσα
που ξέρει και μαγεύει τις παιδικές ψυχές και χαρίζει απλόχερα όσα και τα
σημερινά παιδιά έχουν απόλυτη ανάγκη για να μεγαλώσουν. Την δύναμη των
παραμυθιών, του λόγου, της φαντασίας και των σπουδαίων ιστοριών που δύσκολα και
πιο σπάνια γράφονται στις μέρες μας. Όπως εκείνα τα παλιά παραμύθια που δίδασκαν χωρίς
περιττά λόγια κι είχαν κρυμμένα στις λέξεις τους όλες τις αρετές, τα καλά
καμωμένα, τα σοφά και ταιριαστά κι όλα τα μαγικά που χρειάζεται η ψυχή για να
πάρει ανάσα, η παιδική ανεμελιά να σκεφτεί, να νοιώσει, να ταυτιστεί , να πάει
παραπέρα χωρίς ιδιαίτερους διδακτισμούς και αναλύσεις….
Τρία παραμύθια μαγικά, για το θάρρος, την τόλμη, τη
σοφία , τη γνώση, την υπομονή. Την καρτερία που ξέρει να ανταμείβει, την
ταπεινότητα, την ευγένεια και τη χάρη. Την αγάπη στον συνάνθρωπο, την
αλληλεγγύη και το πετάρισμα της ψυχής να φτάσει όσο πιο μακριά μπορεί να
γνωρίσει τι άγνωστο, το ακατόρθωτο. Να συλλέξει εμπειρίες και διαφορετικές
νοοτροπίες, απόψεις, σκέψεις. Να νικήσει για χάρη της αγάπης στους πιο
δύσκολους αγώνες, να προσφέρει την ευγένεια με την απλότητα και τη γνώση της
ψυχής. Λόγος πολύτιμος, γραπτός που «θέλει τα διήγατε» ….
Να τα διαβάσετε όλα τούτα τα παραμύθια. Να θυμηθείτε
τις γιαγιάδες των δικών μας των καιρών, να τα χαρίσετε στα παιδιά μας που τόσο
πολύ τα έχουν ανάγκη κι ίσως τότε όλοι μας να ανακαλύψουμε που στ ΄αλήθεια
κρύβεται η αγάπη, η χαρά και τα δάκρυα σαν πάνε να στεγνώσουν….
Κι αφεθείτε επίσης στη μαγεία που προσφέρει και η
μοναδική Κατερίνα Βερούτσου με τις εικόνες της, που σε ταξιδεύουν σε
χώρες παραμυθένιες, αέρινες και άλλων καιρών…
Για κάθε άνθρωπο που αγαπά τα παραμύθια και την
ανάταση της ψυχής του.
--------------------------------------------------
*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός
Δημοσιεύτηκε
στο:
