«…. Οι Γερμανοί μπήκαν στην Αθήνα την τελευταία Κυριακή του Απρίλη. Δεν
τους είδαμε. Τους ακούσαμε μόνο.
- Ελάτε γρήγορα μέσα!
Κλείστε τα παντζούρια! φώναζαν οι μεγάλοι σε μας τα παιδιά, που ορμήσαμε στα
παράθυρα να δούμε από πού ερχόταν εκείνος ο θόρυβος.
'Ηταν ένας θόρυβος παράξενος, άγριος, ένας
ορυμαγδός που γινόταν ολοένα και πιο δυνατός. Φάλαγγες από βαριά αυτοκίνητα των
ναζί, με στρατό και πολεμοφόδια, βιάζονταν να φτάσουν στην καρδιά της Αθήνας
από τις κεντρικές αρτηρίες της. Κι εκατοντάδες μοτοσυκλέτες την όργωναν κιόλας
τρέχοντας μανιασμένες στους έρημους δρόμους.
Μπορεί και ν' άνοιξε κάποια γρίλια. Μπορεί να
κρυφοκοίταξαν μερικοί από χαραμάδες. Όμως οι πόρτες και τα παράθυρα έμειναν
κλειστά εκείνη, την πρώτη μέρα της Κατοχής. Ήταν ο μόνος τρόπος να δείξουμε
περιφρόνηση στον ξιπασμένο καταχτητή. Δεν τους είδαμε, λοιπόν, τους ναζί, όταν
πάτησαν την Αθήνα. Τους ακούσαμε μόνο.»
Απόσπασμα
από το βιβλίο Τραγούδι για τρεις –
