«… Στην ηλικία, η Λία ταίριαζε
περισσότερο με το Μανόλη παρά με την Πηνελόπη. Μαζί του είχε ταιριάξει και στα
παιχνίδια εκείνο το καλοκαίρι του 1945, το μοναδικό που πρόλαβαν να περάσουν στο σπίτι
το εξοχικό μετά τον πόλεμο – τι «μετά» δηλαδή, αφού στην Ιαπωνία ο
πόλεμος δεν είχε τελειώσει ακόμα, ώσπου στις αρχές Αυγούστου έριξαν οι
Αμερικανοί εκείνες τις βόμβες τις φοβερές, τις «ατομικές», στη Χιροσίμα και στο
Ναγκασάκι και σκότωσαν χιλιάδες Γιαπωνέζους.
Τέλος πάντων, ο
Μανόλης και η Λία μαζί σκαρφάλωναν στα δέντρα εκείνο το καλοκαίρι,
μαζί έκαναν βουτιές από τα βραχάκια στη θάλασσα, μαζί μάζευαν καβούρια, έπιαναν
τζιτζίκια για να δουν από πού τερετίζουν, ή γράπωναν χρυσόμυγες, τις έδεναν με
μια κλωστή για να πετάνε γύρω γύρω και να ζουζουνίζουν χωρίς να φεύγουν κι
έπειτα τις έκλειναν για λίγο καιρό σε κουτάκια από σπίρτα με λίγη ζάχαρη για
τροφή. Η Πηνελόπη δυσκολευόταν σε όλ’ αυτά - οκτώ χρονών ήταν τότε και τα
έντομα τα φοβόταν λιγάκι…»
(Μικρό απόσπασμα από το βιβλίο «Ένα αγγελάκι στα Εξάρχεια» -
http://www.loty.gr/mythistorima_analyt_14.htm
