“….
Το ρολόι του τοίχου άρχισε να χτυπάει μεσάνυχτα. Είχε φτάσει κιόλας ο καινούριος
χρόνος. ‘Εμπαινε ολόφρεσκος στη ζωή τους κι απαιτούσε να τα ξαναρχίσει όλ’ από
την αρχή.
Δυο δάκρυα
είδε ο Απελλής ν’ αυλακώνουν το πρόσωπο του πατέρα του. Και η έλξη που ένιωσε
ήταν τρομακτική.
Σα να το
κατάλαβε κείνος. ‘Ανοιξε με λαχτάρα τα
χέρια διάπλατα...
Και χίμηξε
στην αγκαλιά του ο Απελλής, μια αγκαλιά που τον τύλιγε με απίστευτη θέρμη κι
άχνιζε αγάπη, σιγουριά, εμπιστοσύνη….»
Απόσπασμα από το βιβλίο Ο κόκκινος
θυμός (Πατάκης)
Περισσότερα:
http://lotypetrovits.blogspot.gr/2013/04/blog-post_12.html