Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2012

Μνήμη Καλλιόπης Σφαέλλου

Στις 16 Δεκεμβρίου 2001 έφυγε από κοντά μας στα 89 της χρόνια η γνωστή, πολυγραφότατη και πολυβραβευμένη συγγραφέας παιδικών και νεανικών βιβλίων αλλά και φιλολογικών μελετών Καλλιόπη Σφαέλλου. Ο Κύκλος του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου/Ελληνικό Τμήμα της Διεθνούς Οργάνωσης Βιβλίων για τη Νεότητα (kyklos@greekibby.gr) συμμετέχοντας στο πένθος για το θάνατό της, απέθεσε ένα στεφάνι λουλούδια στη σωρό της την ημέρα της εκφοράς, στο Α΄ Νεκροταφείο της Αθήνας, και από μέρους των μελών του, ως Πρόεδρος τότε, είχα πει τα παρακάτω λόγια, τα οποία και μεταφέρω εδώ τιμώντας τη μνήμη της:
«O Κύκλος του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου αποχαιρετά με βαθύτατη θλίψη μια ξεχωριστή προσωπικότητα, την εξαίρετη λογοτέχνιδα και διαλεχτή του φίλη Καλλιόπη Σφαέλλου.
      Γεννημένη στην Αλεξάνδρεια, η Καλλιόπη Σφαέλλου έγινε Αθηναία το 1931 και άρχισε να ασχολείται με την παιδική λογοτεχνία το 1957. Μέλος του Κύκλου από τα πρώτα χρόνια της λειτουργίας του, στάθηκε πάντα κοντά του και λάμπρυνε με την παρουσία της τις εκδηλώσεις και τις δραστηριότητές του.
Πλούσιο το δημοσιογραφικό και συγγραφικό της έργο, σημαντικότατη η συμβολή της στα ελληνικά γράμματα, καθοριστική η εισφορά της στην παιδική μας λογοτεχνία. Πολυάριθμα τα μελετήματά της, δεκάδες τα λογοτεχνικά της βιβλία, πλήθος οι μεταφράσεις που μας χάρισε – έργο πολύπλευρο και πολύτιμο.  Ο Κύκλος είχε την ευκαιρία να βραβεύσει αρκετές φορές βιβλία της, αλλά και την ίδια, για το σύνολο του έργου της, με το Βραβείο ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΔΕΛΤΑ 1988, την υψίστη τιμή που απονέμει σε δημιουργούς το Ελληνικό Τμήμα της Διεθνούς Οργάνωσης Βιβλίων για τη Νεότητα. Γιατί η Καλλιόπη Σφαέλλου ήταν πραγματική δημιουργός.
 Η ξεχωριστή αυτή ιδιότητα, το χάρισμα της δημιουργού με το οποίο είχε ευλογηθεί, μας φέρνει σήμερα στο νου τα όσα έχει γράψει ο σύγχρονος διανοητής Κυριάκος Πλησσής[1] : «Ο δημιουργός γίνεται συνεργός της διαιώνισης της Ζωής, αυτού του ανεξαγόραστου αγαθού. Παύει πια να είναι το άτομο που ζει σ’ ένα κλειστό κύκλο και γίνεται συμμέτοχος των άλλων, όσων προϋπήρξαν και όσων θα υπάρξουν. Το κύριο φορτίο της δημιουργίας δεν πέφτει ούτε στην προσωπική ικανοποίηση ούτε στην καταλυτική συνεργία στην ανθρώπινη επικοινωνία, αλλά κυρίως στη συνέχιση της νοηματισμένης ζωής...


Η Ζωή είναι “μέγα καλό και πρώτο” όταν επεκτείνεται στο άπειρο, όταν μεταποιείται και γίνεται Αθανασία. Εδώ είναι η ύψιστη σκοποθεσία και η ύψιστη δικαίωση του δημιουργού. Ο δημιουργός αθανατίζεται δια της δημιουργίας ... γεννά διαρκώς τέκνα, προάγει την κατά κόσμον ζωή και μεταποιεί αυτή τη ζωή σε αιώνια Ζωή. Από το κατά φύσιν πορεύεται προς το υπέρ φύσιν. Από τον κοσμικό θάνατο στην αθανασία. Αυτός είναι και ο στέφανος της δημιουργίας και του δημιουργού».΄Ενα τέτοιο στεφάνι έχεις πια κατακτήσει, αγαπητή μας Καλλιόπη. Γι’ αυτό και θα βρίσκεσαι πάντα κοντά μας, κάθε φορά που ένας αναγνώστης, μικρός ή μεγάλος, θ’ ανοίγει ένα από τα βιβλία σου. Κοιμήσου λοιπόν εν ειρήνη! Οι φίλοι σου θα σε θυμούνται για πάντα.


[1] «Δημιουργός και δημιουργία», περιοδικό Ευθύνη, ΚΗ’, τ.331, Ιούλιος 1999